Bij de start van dit Log
Hoeveel redenen heeft een mens nodig om op moment X een Weblog te starten?
Net zoveel reden wellicht om 5 jaar geleden en ook dat was eigenlijk al 12 jaar te laat… een kroniek te schrijven, van mijn leven en hoe het zich ondanks het knarsen van het tijdsgewricht, waarin ik het mocht bestaan aanwezig te zijn, terwijl al die zaken zich in een flitsend panorama aan mij voltrokken, een weg naar het einde vloeide…
Vele malen in de afgelopen jaren, heb ik mezelf vervloekt, dat ik niet van jongs af aan aantekeningen had bijgehouden, die me nu mijn geheugen me steeds vaker in de steek laat als het gaat om duiding van plaats en tijd, behulpzaam hadden kunnen zijn, bij de beschrijving van wat beschreven moet, in concreto: de wording van mijn oudste kind, verwekt ergens in een voorjaarsmaand, waarschijnlijk mei 1988, te vroeg geboren, Apgar 1 na 1 minuut en nog geen jaar oud, getuige van het wankelen en tenslotte vallen, van een totaal politiek economisch systeem en 1 van de vaste poten onder het tafeltje, waarop de wereld was gepositioneerd. Ik wist, dat de periode die zou volgen, achteraf als “historisch” geboek staaft zou worden, maar je was je er tegelijkertijd onvoldoende van bewust, dat het history in the making was.
Achteraf, heb ik vaak bedacht, dat het erop leek, dat mijn levensfilm, opnieuw startte bij het allereerste teken van mijn eerste kind in de vorm van een positieve zwangerschapstest. Dat ik als het ware extra ben gaan opletten, wat er eigenlijk speelde en wie de poppetjes waren die aan de touwtjes hingen, waaraan onzichtbare derden hun boosaardige vertellijnen offreerden, veelal onder gejuich, van het ruim toegestroomd publiek. Ik stond erbij en keek er naar en was tegelijkertijd bang en verbijsterd… Dit was de wereld waarin ik mijn winnende zaadje gevoegd bij een ei in mei had geschoten in een vlaag van onrustige lustvolle verstandsverbijstering, waarschijnlijk onder invloed van zeker 2 geestverruimende middelen, het karwei, ongetwijfeld completerend in diverse uitgekiende orgasmen aan beide zijden, in liefde verwekt, zo gezeid…
Ik kon natuurlijk ook niet weten, dat het de geschiedenis behaagd had, een nieuw en onrustig tijdvak te openen, waarin de vruchten onzer schoten, in de jaren die volgden zouden opgroeien, ook niet, dat er niet zoiets is als een handleiding voor opvoeden, net zo min als voor het regelen van je eigen zaken op professionele wijze.
Dat studie geld kost, weet ik inmiddels uit talrijke leermomenten die ik heb ondergaan in de afgelopen decades. Dat het meestentijds een kwestie blijkt van vrienden vertrouwen en niet bang zijn als je goed hebt bekeken hoe iets werkt helpt ook.
Maar goed, waarom zou je in hemelsnaam, een door velen zeker als triviaal geduid verhaal willen schrijven op regelmatige basis, in de hoop, dat anderen, daar om kunnen glimlachen, meeleven, delen wat roerend en ontroerend is, zien door jouw ogen voelen aan jouw talen naar.
Ja Daarom dus!
Sjamaan 110906
Ik ben een typisch product van mijn tijd…
Mijn aandacht kan slechts enkele minuten echt gefocust zijn op iets, voor ik wordt afgeleid, door vaak uiterst triviale zaken, zoals bijvoorbeeld een paar mooie benen, of een lieve glimlach. Je wilt niet weten, hoeveel tijd er in mijn leven verloren gaat aan het stilstaan bij schoonheid, vooral zoals zij, ze biedt…
Hoe het ook zij… Zelden kan iets me langdurig boeien… tenzij… er heel weinig gebeurt, bijvoorbeeld tijdens staren naar een wolkenlucht die zich amper verplaatst. Staren, is sowieso een goede methode om visioenen, op te roepen, maar daarover later. Ook gedachten, sommige gedachten, hebben de neiging schijnbaar lui door je neuronen te glijden, zonder dat ze ogenschijnlijk nieuwe inzichten exciteren, althans niet zichtbaar en gepaard gaand met af te leiden elektrische kwaliteiten, verwijlen ze toch kennelijk lang genoeg om je stemming te doen kantelen naar rust, lust of onrustige verwondering.
Zaken die zich herhalen, zoals het tikken van een klok, of het opnieuw zien, van reeds verwerkte nieuwsberichten, roepen slechts onrust en verlangen op, naar nieuwe vragen, eerder nog dan de hunkering naar antwoord die velen zo verkiezen.
De enige klok, die vrede brengt die reeds aanwezig tot uiting komt in je eeuwige pulsatie door de tijd, is de klok waarop jouw wezen draait.
Tijd, is geen grootheid, die waarde uitdrukt, immers tonnen tijd, worden zinloos verdaan met wachten en aarzelen en talmen en zwichten voor regels en plichten die wachten en nemen, nooit geven.
Het ware moment van geluk, laat zich slecht vangen in fladderen van seconden of verstillen van een uur vol ochtenddauw, waarop slechts druppels waken over teer licht dat op punt van breken staat. Tijd is een gift die je ontvangt door jezelf te geven.
Het meesterlijke van eenvoud zoals weergegeven in een druppel die als regen valt, wordt getoond door de wijze, waarop een bloemkelk haar ontvangt… Als een Zegen…
Leer me zien, als ik mijn ogen sluit, waar het licht is dat ik zoeken wil…
Leer me horen wat aan klank nog schuilt dieper dan binnenoren…
En hoe Goed voelt als het wordt uitgedeeld…
Onthoudt de wijze, waarop geluk zich aandient als ze komt
Maar ook het gloeien van de smart die fluweel zwart noodlot tart in pogen te lonken naar Vuur…
Leer me blind te zijn voor woede
Doof voor Haat
En stom voor wie te Dom mocht zijn
Leer me zwijgen
Accepteren
Leer me om
Mezelf te zijn
Sjamaan 120906
Net zoveel reden wellicht om 5 jaar geleden en ook dat was eigenlijk al 12 jaar te laat… een kroniek te schrijven, van mijn leven en hoe het zich ondanks het knarsen van het tijdsgewricht, waarin ik het mocht bestaan aanwezig te zijn, terwijl al die zaken zich in een flitsend panorama aan mij voltrokken, een weg naar het einde vloeide…
Vele malen in de afgelopen jaren, heb ik mezelf vervloekt, dat ik niet van jongs af aan aantekeningen had bijgehouden, die me nu mijn geheugen me steeds vaker in de steek laat als het gaat om duiding van plaats en tijd, behulpzaam hadden kunnen zijn, bij de beschrijving van wat beschreven moet, in concreto: de wording van mijn oudste kind, verwekt ergens in een voorjaarsmaand, waarschijnlijk mei 1988, te vroeg geboren, Apgar 1 na 1 minuut en nog geen jaar oud, getuige van het wankelen en tenslotte vallen, van een totaal politiek economisch systeem en 1 van de vaste poten onder het tafeltje, waarop de wereld was gepositioneerd. Ik wist, dat de periode die zou volgen, achteraf als “historisch” geboek staaft zou worden, maar je was je er tegelijkertijd onvoldoende van bewust, dat het history in the making was.
Achteraf, heb ik vaak bedacht, dat het erop leek, dat mijn levensfilm, opnieuw startte bij het allereerste teken van mijn eerste kind in de vorm van een positieve zwangerschapstest. Dat ik als het ware extra ben gaan opletten, wat er eigenlijk speelde en wie de poppetjes waren die aan de touwtjes hingen, waaraan onzichtbare derden hun boosaardige vertellijnen offreerden, veelal onder gejuich, van het ruim toegestroomd publiek. Ik stond erbij en keek er naar en was tegelijkertijd bang en verbijsterd… Dit was de wereld waarin ik mijn winnende zaadje gevoegd bij een ei in mei had geschoten in een vlaag van onrustige lustvolle verstandsverbijstering, waarschijnlijk onder invloed van zeker 2 geestverruimende middelen, het karwei, ongetwijfeld completerend in diverse uitgekiende orgasmen aan beide zijden, in liefde verwekt, zo gezeid…
Ik kon natuurlijk ook niet weten, dat het de geschiedenis behaagd had, een nieuw en onrustig tijdvak te openen, waarin de vruchten onzer schoten, in de jaren die volgden zouden opgroeien, ook niet, dat er niet zoiets is als een handleiding voor opvoeden, net zo min als voor het regelen van je eigen zaken op professionele wijze.
Dat studie geld kost, weet ik inmiddels uit talrijke leermomenten die ik heb ondergaan in de afgelopen decades. Dat het meestentijds een kwestie blijkt van vrienden vertrouwen en niet bang zijn als je goed hebt bekeken hoe iets werkt helpt ook.
Maar goed, waarom zou je in hemelsnaam, een door velen zeker als triviaal geduid verhaal willen schrijven op regelmatige basis, in de hoop, dat anderen, daar om kunnen glimlachen, meeleven, delen wat roerend en ontroerend is, zien door jouw ogen voelen aan jouw talen naar.
Ja Daarom dus!
Sjamaan 110906
Ik ben een typisch product van mijn tijd…
Mijn aandacht kan slechts enkele minuten echt gefocust zijn op iets, voor ik wordt afgeleid, door vaak uiterst triviale zaken, zoals bijvoorbeeld een paar mooie benen, of een lieve glimlach. Je wilt niet weten, hoeveel tijd er in mijn leven verloren gaat aan het stilstaan bij schoonheid, vooral zoals zij, ze biedt…
Hoe het ook zij… Zelden kan iets me langdurig boeien… tenzij… er heel weinig gebeurt, bijvoorbeeld tijdens staren naar een wolkenlucht die zich amper verplaatst. Staren, is sowieso een goede methode om visioenen, op te roepen, maar daarover later. Ook gedachten, sommige gedachten, hebben de neiging schijnbaar lui door je neuronen te glijden, zonder dat ze ogenschijnlijk nieuwe inzichten exciteren, althans niet zichtbaar en gepaard gaand met af te leiden elektrische kwaliteiten, verwijlen ze toch kennelijk lang genoeg om je stemming te doen kantelen naar rust, lust of onrustige verwondering.
Zaken die zich herhalen, zoals het tikken van een klok, of het opnieuw zien, van reeds verwerkte nieuwsberichten, roepen slechts onrust en verlangen op, naar nieuwe vragen, eerder nog dan de hunkering naar antwoord die velen zo verkiezen.
De enige klok, die vrede brengt die reeds aanwezig tot uiting komt in je eeuwige pulsatie door de tijd, is de klok waarop jouw wezen draait.
Tijd, is geen grootheid, die waarde uitdrukt, immers tonnen tijd, worden zinloos verdaan met wachten en aarzelen en talmen en zwichten voor regels en plichten die wachten en nemen, nooit geven.
Het ware moment van geluk, laat zich slecht vangen in fladderen van seconden of verstillen van een uur vol ochtenddauw, waarop slechts druppels waken over teer licht dat op punt van breken staat. Tijd is een gift die je ontvangt door jezelf te geven.
Het meesterlijke van eenvoud zoals weergegeven in een druppel die als regen valt, wordt getoond door de wijze, waarop een bloemkelk haar ontvangt… Als een Zegen…
Leer me zien, als ik mijn ogen sluit, waar het licht is dat ik zoeken wil…
Leer me horen wat aan klank nog schuilt dieper dan binnenoren…
En hoe Goed voelt als het wordt uitgedeeld…
Onthoudt de wijze, waarop geluk zich aandient als ze komt
Maar ook het gloeien van de smart die fluweel zwart noodlot tart in pogen te lonken naar Vuur…
Leer me blind te zijn voor woede
Doof voor Haat
En stom voor wie te Dom mocht zijn
Leer me zwijgen
Accepteren
Leer me om
Mezelf te zijn
Sjamaan 120906
posted by SjamaanDigiTaal at 8:09 PM
<< Home