HAP

Half vier ‘s ochtends, eindelijk rustig op de Huisartsen Post

Tot dusver alleen maar ellende, in de vorm van twee dankzij gebruik van antistolling, verstopte katheters, een astma cardiale, bij een groot voorwandinfarct, een longembolie waarschijnlijk tgv een trombosebeen, na een fractuur, plus uiteraard, het gebruikelijke gekabbel van benauwde en koortsige kinderen en hun bezorgde ouders.

Toch voel ik me vaak als een kat in een vreemd pakhuis. Moet steeds vragen waar alles ligt en ook het niveau verschil van assistentes en chauffeurs, is enorm. De twee jonge lui, waar ik vannacht mee werk, zijn wel OK.

Toch blijft het een vreemd idee, verantwoordelijk te zijn, voor bijna 150.000 mensen, over een groot gebied verspreid. Net naar Diepenheim, ben je zo, veertig kilometer onderweg en echt aanbeland right in the middle of nowhere… Twentse platteland.

Ga misschien zo proberen, om wat te slapen, hoewel het uur van de dood dan bijna begint. Elke dokter weet, dat de meeste mensen sterven tussen 04.00 & 06.00.

Hoe het ook zij, vanuit het holst van de nacht hartelijke groet, van uw sjamaan.

Sjamaandigitaal 180107