Sjamaandigitaal 130906

Sjamaan is moe…

Lendenen dorsten, gedachten worstelen, maar in stoten lijkt de kracht verloren.
Niets kan mij nochtans bekoren dan de onrust die woekert tussen gyri en sulci daarboven.

Onrustig is het, op deze nazomerdag, waarin zich stromen leiden lieten door mijn hand gestuurd. Menig consult heeft niet langer dan pak hem beet 5 minuten geduurd, maar in die luttele seconden, hebben vrager en orakel het antwoord gevonden dan reeds brandde bij binnen komen en vroeg om een zucht daar gegeven.

Zat in de kroeg en leegde kalm glas na glas alsof het vroeger was en nu nog niet was aangekomen…

Deed een plas en fietste naar waar ik woonde, waar ik ter stond mijn waterbed vond en dobberde tot erectie me dwong tot gaan door het staan.

Hervond mezelf door de cafeïne geschonken door luchtige korrels met heet water te mengen. De stemmen die zongen op de achtergrond werden door mij geïnterpreteerd als de soundtrack horend bij de commercial voor dit merk en stoorden amper.

Mijn vrouw keek bezorgd, mijn kinderen vluchten, zo leek het naar bed, sneller dan voorzien bleek ik alleen.

Hoewel ze zoog met erbarmen, haar gebruinde armen om mijn billen geslagen, haar vingers knedend op mijn zak, wist ik het beeld van haar stervende zus, niet uit mijn hoofd te drijven…

Mooi dus geen stijve, hoe goed dood en seks ook beklijven… als het om zussen gaat …

Al met al, toch weer laat als ik kruip achter dit scherm en speur naar wat er rest van mezelf.

Voel in trance het ritme van het zien wat onuitgesproken dringt naar mededogen.

Zie in heffen van haar rok het tonen van begrip voor onderzoek dat volgt en dwingt tot penetreren, zie hoe ze zacht bijt op een volle lip terwijl ik tast op zoek naar meer.

Zag in de grijze ogen die wel honderd leken, maar pas 84 waren, dat het zo goed was.

Voelde hoe de moeder gerust en baby gesust was, terwijl mij hand hen beide streelde.

Voel de drang om dit te schrijven, niet meer bang…






Sjamaan 130906