Rust & Vrede

Rust & Vrede


Verbazingwekkend, elk jaar meer, hoe tijd, zijn grip op wat jou rest
In wat je gegeven wordt, lijkt te verstevigen en een jaar als niets
Voorbij lijkt geschicht, op weg naar nieuwe Lente

Een jaar nog maar, zo kort, zo ver, nog onbestemd, zwoegen in
Herinnering en woelen in emoties, die nu verleden heten
Ruisend nog maar niet vergeten…

Geen Vader meer, die hier fysiek aanwezig, de hele kinderschaar
En Haar, goedkeurend zou hebben bekeken, met een glimlach
Verborgen in de rimpels rond zijn ogen, waarschijnlijk met een
Traan gevuld en hem kennende, vervolgens gezwegen.

Pa, is dood, mijn vader, leeft in onze genen, die hij samen met haar
Heeft doorgegeven en daardoor ook in hen, die stammen uit die lijn
Dat is dan ook de reden, dat we hier nu samen zijn om die band opnieuw
Te smeden, voor altijd

Een mens is een stofje in onmetelijkheid, maar op deze planeet voor even
Duurt al met al, een behoorlijke tijd, voor je echt weet te overleven, om dan
Door je lot, of wat het ook is, soms spreekt men van God, te worden geroepen
En tot stof weer te keren, tot je spijt.

Ik voel geen verdriet, bij de dood van mijn vader, die het wat mij betreft
Prima gedaan heeft en naast zijn genoom, ook doodgewoon zichzelf heeft gegeven.
Wij laten hem gaan, op de stroom, die hem voert, naar waar niemand geweest is.
Maar waar hopelijk Rust & Vrede woont

* Ter herinnering aan mijn Vader Dionysius Willemen 220125- 200106