Tot ik Haar Doof
Avonddienst verliep op wonderlijk lichte wijze.
Natuurlijk er waren wel degelijk activiteiten, die gerangschikt kunnen worden onder werken als categorie, maar al met al was er geen sprake van gezeik op structurele wijze.
Ook de dag, ondanks de meer dan 60 mensen die ik zag, viel in de categorie: “er valt mee te leven”, dus als ik terug kijk op vandaag, waren er ondanks de 92 patiënten, weinig echte problemen.
De KNIL-er, die op de rand van een Delier balanceerde misschien, maar dan meer nog de bezorgde SPV-ers van het Mediant-gebeuren, die het helemaal gehad leken te hebben en die ik dus maar naar huis heb gestuurd, Tja, de miscommunicatie, waar de 86-jarige predemente dame, last van had, dankzij naar huis gestuurd met louter paracetamol en een bovenarmfractuur. Het zijn de elementen van wat we heden ten dage benoemen als het huisartsenvak buiten kantooruren.
De dame, met wie ik het genoegen had de dienst te delen, die tenminste 25 minuten nodig had, voor het stellen van een diagnose, de stand aan het eind van de avond 38-6, als het ging om gedane consulten, waarbij ik toegegeven 5 mensen uit een uitgebrande keuken, wegens slappe lach als enige diagnose, binnen 6 minuten naar buiten had, wat wel even 300 euri opleverde voor assistentes en chauffeur en de fraaie wagen, waarin we reizen, maar die wel moet(en) worden betaald, maar dat terzijde.
Werkte vanavond met een aardige knul die in de ziekenverzorging opleiding zat en gruwde van psychiatrie, zeker als er drank bij te pas kwam. Ik verzekerde hem, dat een consult pas bloeit en boeit, bij rijkelijk besproeide ellende, van de psychogene soort. Ik zag hem met ongeloven reageren, maar moest even later registreren, hoe hij genoot, van de setting waarin juist de hier boven genoemde combinatie van actoren demonstreerde, hoe het ook kon…
Doe mij een post met 150.000 mensen, 2 slimme meiden en tenminste een cuppasoup automaat… Ik zweer u dat van wachttijden geen sprake is, integendeel, iedereen staat na 3 minuten weer buiten, met een advies op maat.
Zeker, heb een paar luitjes door moeten sturen, vanwege haast of kwaliteit geboden, maar het overgrote merendeel, heeft zich adequaat behandeld gezien. OP zich een prestatie van formaat.
Het telefoontje, waarin werd medegedeeld, dat de schat die ze vandaag open sneden, de behandeling tenminste heeft overleefd, heeft mij met vreugde gevuld.. De mededelingen over tot bindweefsel verschrompelde tumorresten, neem ik met een grote korrel zout. Voornaamste is, dat ze nog leeft, na deze serieus te nemen aanslag.
De zus van “schat”, is uitgeteld dus onbeschikbaar, schrikbarend afwezig, net nu ik haar nodig had om leed te delen en wat er verder gedeeld kan in vleze, mits geboden. Ze weet zichzelf aan de beurt, in geval van voorspoedig herstel.
Kaars bij Boeddha brandt, tot ik haar doof…Geloof, dat, dat nog even duurt.
Sjamaandigitaal 290307
Natuurlijk er waren wel degelijk activiteiten, die gerangschikt kunnen worden onder werken als categorie, maar al met al was er geen sprake van gezeik op structurele wijze.
Ook de dag, ondanks de meer dan 60 mensen die ik zag, viel in de categorie: “er valt mee te leven”, dus als ik terug kijk op vandaag, waren er ondanks de 92 patiënten, weinig echte problemen.
De KNIL-er, die op de rand van een Delier balanceerde misschien, maar dan meer nog de bezorgde SPV-ers van het Mediant-gebeuren, die het helemaal gehad leken te hebben en die ik dus maar naar huis heb gestuurd, Tja, de miscommunicatie, waar de 86-jarige predemente dame, last van had, dankzij naar huis gestuurd met louter paracetamol en een bovenarmfractuur. Het zijn de elementen van wat we heden ten dage benoemen als het huisartsenvak buiten kantooruren.
De dame, met wie ik het genoegen had de dienst te delen, die tenminste 25 minuten nodig had, voor het stellen van een diagnose, de stand aan het eind van de avond 38-6, als het ging om gedane consulten, waarbij ik toegegeven 5 mensen uit een uitgebrande keuken, wegens slappe lach als enige diagnose, binnen 6 minuten naar buiten had, wat wel even 300 euri opleverde voor assistentes en chauffeur en de fraaie wagen, waarin we reizen, maar die wel moet(en) worden betaald, maar dat terzijde.
Werkte vanavond met een aardige knul die in de ziekenverzorging opleiding zat en gruwde van psychiatrie, zeker als er drank bij te pas kwam. Ik verzekerde hem, dat een consult pas bloeit en boeit, bij rijkelijk besproeide ellende, van de psychogene soort. Ik zag hem met ongeloven reageren, maar moest even later registreren, hoe hij genoot, van de setting waarin juist de hier boven genoemde combinatie van actoren demonstreerde, hoe het ook kon…
Doe mij een post met 150.000 mensen, 2 slimme meiden en tenminste een cuppasoup automaat… Ik zweer u dat van wachttijden geen sprake is, integendeel, iedereen staat na 3 minuten weer buiten, met een advies op maat.
Zeker, heb een paar luitjes door moeten sturen, vanwege haast of kwaliteit geboden, maar het overgrote merendeel, heeft zich adequaat behandeld gezien. OP zich een prestatie van formaat.
Het telefoontje, waarin werd medegedeeld, dat de schat die ze vandaag open sneden, de behandeling tenminste heeft overleefd, heeft mij met vreugde gevuld.. De mededelingen over tot bindweefsel verschrompelde tumorresten, neem ik met een grote korrel zout. Voornaamste is, dat ze nog leeft, na deze serieus te nemen aanslag.
De zus van “schat”, is uitgeteld dus onbeschikbaar, schrikbarend afwezig, net nu ik haar nodig had om leed te delen en wat er verder gedeeld kan in vleze, mits geboden. Ze weet zichzelf aan de beurt, in geval van voorspoedig herstel.
Kaars bij Boeddha brandt, tot ik haar doof…Geloof, dat, dat nog even duurt.
Sjamaandigitaal 290307
posted by SjamaanDigiTaal at 1:31 AM
<< Home