Als Middel tot Verzoenen
Ben stomweg nog niet uitgeschreven. Kent u dat gevoel, dat je van binnen klaar bent om nog een restje op te geven van wat je kwelt en trouwens ook, omdat je absoluut geen zin heb, wat daar woelt en broeit, geen vorm te geven, integendeel, verlangen loeit, naar mede delen, wat er schuurt en wringt en wat er dringt en dwingt tot spelen met taal die daartoe geboden is.
Je hebt je hele leven gelezen
Stal boeken uit de boekhandel in Weert, omdat de bibliotheek ze niet had.
De Sade, nooit van gehoord en Nabokov?
Zwoor dat ik zou vinden, wat er verborgen was, omdat niet vertonen in de mode, maar zoeken, nog veel hipper, al ras leidde naar plekken die ik wel had vermoed, maar nu ook beschreven bleken en voorradig op geschrift. Zo genoot ik Mailer, Kosinsky, Burroughs en Ginsberg, Vinkenoog, Kerouac, uiteraard Bukowski en de velen die voor het eerst beschreven hoe hun geest werkelijk dacht in zinnen klaar vormgegeven.
Ik leerde, hoe taal kan verbeelden en zinnen de openingen geboden kunnen dichten, overbruggen en hoe ze soms, zonder leesteken eindigend, een vraag kunnen laten hangen, waar die hoort, in de leegte, door stilte geboden, geen antwoord voorlopig nog aanwezig, wel voorradig, maar nog niet geleverd.
Heb me in mijn leven, immer door woorden laten leiden, die in taal verbeelden, waarheen ik zou gaan en op welke wijze.
Toen ik bijvoorbeeld bij een door volle maan beschenen Taj Mahal, te Agra India, een jonge Oostenrijker, hoorde spreken over de schoonheid van Angkor Wat, was ik vreemd genoeg onmiddellijk afgeleid, van het schouwspel dat zich voor mijn ogen voltrok. Het had te maken met het zangerige uitgesprokene in zijn stem dat de naam als het ware in liefde prevelde.
Ik vroeg hem: Hoezo?
Hij sprak: Je zult wel zien! Met gesloten ogen.
Heb sindsdien gekeken en op een gegeven moment gezien, wat hij bedoelde, volkomen onverwacht
In stilte en onuitgesproken verbeeld, niet uit te drukken in woorden
Louter zinnen
Daar om te genieten
Als Waarheid geboden
Zonder vragen
Slechts vrede
Als middel
Tot verzoenen
Aanwezig
Waarin men zich hult
SjamaandigiTaal 270307
Je hebt je hele leven gelezen
Stal boeken uit de boekhandel in Weert, omdat de bibliotheek ze niet had.
De Sade, nooit van gehoord en Nabokov?
Zwoor dat ik zou vinden, wat er verborgen was, omdat niet vertonen in de mode, maar zoeken, nog veel hipper, al ras leidde naar plekken die ik wel had vermoed, maar nu ook beschreven bleken en voorradig op geschrift. Zo genoot ik Mailer, Kosinsky, Burroughs en Ginsberg, Vinkenoog, Kerouac, uiteraard Bukowski en de velen die voor het eerst beschreven hoe hun geest werkelijk dacht in zinnen klaar vormgegeven.
Ik leerde, hoe taal kan verbeelden en zinnen de openingen geboden kunnen dichten, overbruggen en hoe ze soms, zonder leesteken eindigend, een vraag kunnen laten hangen, waar die hoort, in de leegte, door stilte geboden, geen antwoord voorlopig nog aanwezig, wel voorradig, maar nog niet geleverd.
Heb me in mijn leven, immer door woorden laten leiden, die in taal verbeelden, waarheen ik zou gaan en op welke wijze.
Toen ik bijvoorbeeld bij een door volle maan beschenen Taj Mahal, te Agra India, een jonge Oostenrijker, hoorde spreken over de schoonheid van Angkor Wat, was ik vreemd genoeg onmiddellijk afgeleid, van het schouwspel dat zich voor mijn ogen voltrok. Het had te maken met het zangerige uitgesprokene in zijn stem dat de naam als het ware in liefde prevelde.
Ik vroeg hem: Hoezo?
Hij sprak: Je zult wel zien! Met gesloten ogen.
Heb sindsdien gekeken en op een gegeven moment gezien, wat hij bedoelde, volkomen onverwacht
In stilte en onuitgesproken verbeeld, niet uit te drukken in woorden
Louter zinnen
Daar om te genieten
Als Waarheid geboden
Zonder vragen
Slechts vrede
Als middel
Tot verzoenen
Aanwezig
Waarin men zich hult
SjamaandigiTaal 270307
posted by SjamaanDigiTaal at 2:31 AM
<< Home