China I

Vijf juli 2007.

’s Middags rond een uur of drie de trein naar Schiphol, waar we rond zes uur moeten zijn, om in te checken voor onze vlucht met China Southern Airlines rechtstreeks van Amsterdam naar Peking. Treinreis en incheckprocedure voorlopen voorspoedig en na wat taxfree inkopen te hebben gedaan en geld te hebben gewisseld, vertrekken we op tijd. Vlucht is de gebruikelijke ellende van vervoer met te weinig ruimte, te weinig vocht en veel heel veel mensen aan boord. Omdat we over de pool vliegen, duurt het geheel gelukkig kort voor een vlucht tussen continenten. Rond kwart voor een de volgende dag arriveren we, op tijd in de hoofdstad van China.

Sinds ik hier de laatste keer was, 2 jaar geleden, is er al weer veel veranderd in de stad. Uiteraard is het een nog grotere bouwput dan toen, met het oog op de Olympische spelen die hier volgend jaar op 080808 om 20.08 uur starten. Het getal acht is het belangrijkste geluksgetal van de Chinezen die, tijdens de spelen, hopen zichzelf definitief te bewijzen voor de rest van de wereld, voor zover dat nog nodig is.

’s Avonds hebben we onze eerste Chinese maaltijd met ronde tafel en draaiplateau met vele en diverse gerechten.

Na een onrustige nacht met veel akelige dromen, de andere morgen doodop ontwaakt. Gelijk maar aan de bak. We beginnen met het Tien a Min plein, plein van de hemelse vrede, waar de Noord uitgang van de verboden stad op uitkomt. Alles staat al in het teken van “De” spelen.
Op het plein staat een teller die aangeeft dat het nog precies 398 dagen is voor het feest los barst. Verder is alles nog steeds groot, of de overtreffende trap ervan. Tien a Min meet 1000.000 M2. De verboden stad wordt dagelijks bezocht door 500.000 mensen. En de langste straat in Peking, is inmiddels 50 kilometer!

Overal bouwactiviteiten, kranen all over the place. De ene Hutong na de andere wordt plat gebulldozerd, allemaal vanwege de vooruitgang die dwingt tot denken in andere termen dan voorheen. Zo’n familie die wordt weggestuurd krijgt een paar rotcenten waarvoor ze nooit meer iets kunnen kopen of huren in de buurt waar ze al generaties lang wonen. Pech gehad, jammer dan, verkas maar 50 kilometer naar een flatje op 15 hoog…Sinds communisme is afgeschaft, hebben ze maar een nieuwe God en die heet Geld.

In feite is China op dit moment het meest kapitalistische land ter wereld en niemand lijkt het door te hebben

Zoals gezegd bezoeken dagelijks een half miljoen mensen de verboden stad, waar de keizers van dit land genoten van hun onbeperkte macht. Het kon niet op. Het beste van het beste, zoals elke dag de keus uit 120 verschillende gerechten, allen klaargemaakt, honderden concubines elke drie jaar weer tussen de dertien en zeventien jaar oud, plus het allerbeste wat er te koop was in de wereld. Honderdduizend mensen woonden er. Alle kerels gecastreerd, ze mochten eens wat willen met al die geile meiden voor de keizer en hun familieleden. De regering uiteraard, de hoge lieden die behoorden tot de entourage van het hof, ze lieten zich goed smaken, dat leventje. Achteraf is het niet zo vreemd dat de mensen, net zoals in Tsaristisch Rusland daar een einde aan zouden willen maken.

Eerlijk gezegd viel de verboden stad in de herhaling me enigszins tegen.

Na de Lunch, de tempel van de Hemel. Hier kwam de keizer een keer of drie per jaar. Als hij er vanuit de verboden stad heen reed, diende iedereen de ramen en deuren te sluiten en was het verboden naar hem te kijken. Wie het waagde dat toch te doen verloor letterlijk zijn hoofd…

Snel terug naar het 31 verdiepingen tellende hotel waar we verblijven en trouwens drie suites hebben, dus meerdere kamers, een kompleet ingerichte keuken, inclusief fornuis microwave en wasmachine en uiteraard een luxe bad en slaapkamer. Even later naar een fantastische Kung Fu show in “The Red Theatre”, waar een cast van 50 mensen ruim anderhalf uur de meest geweldige dans en vechtscènes liet zien. Joop van den Ende moet maar eens gaan kijken! Daarna dineren.

Uitgeteld in slaap gevallen, kon geen pap meer zeggen.

070707

Vandaag naar een van de nieuwe 7 wereld wonderen, de Chinese muur. Ruim 6700 kilometer architectonisch vernuft, met om de 500 meter een wachtpost, zo groot als een ruim vrijstaand huis. Deze wachtposten waren eigenlijk vooral een soort van telegraaf avant la lettre. Dreigde er ’s nachts gevaar, dan ontstak men vuur, hetgeen leidde tot een razendsnel verspreiden van de boodschap, overdag werkte het met rooksignalen, gegeven met verbrande wolvenpoep, want die rook steeg zo mooi recht op.

Lopen op de muur is zwaar, erg zwaar, bij 32 graden en een helling van vaak 45 graden op en neer. Besteeg en daalde zo’n 2500 treden en zag hoe schitterend het was.

Na de lunch, je blijft hier eten, naar de Ming-graven. De Ming-Dynastie is waarschijnlijk de belangrijkste in de Chinese geschiedenis. Het waren de Ming’s die de verboden stad bouwden en tal van andere zaken realiseerden en het moet gezegd, ze hebben er wat moois van gemaakt!

Ook de 4 jongens genoten zichtbaar.

Na een uur in de file, bereikten we Peking 2.5 uur later.

Vanavond, einde derde reisdag, Peking eend, louter gevoed met vers gras en helder bergmeerwater, helaas begeleid door minstens 10 borden vol met andere heerlijkheden plus wijn, een soort port, bier en firewater.

Nu net terug, inmiddels half elf ’s avonds.

Morgen al weer weg van hier na bezoek aan zomerpaleis en een Hutong, waar we ook gaan eten (…) bij iemand thuis. Daarna de stad in om ons te vergapen aan de luxe in sommige winkelstraten, voor ons niet te betalen. Daarna de nachttrein naar Xiang, uiteraard in een Pullman rijtuig met privé cabines, die zelfs een eigen TV per bed schijnen te hebben.

Tja een ding is duidelijk: China is geen derde wereldland meer.
Morgen verder

Sjamaandigitaal 080707