From the Majestic

U sjamaan bevindt zich in de lobby van het Majestic hotel te Hongkong, uitbuikend van een grandioos lunchbuffet, wachtend op de trein, die ons naar Kanton zal vervoeren voor het laatste traject van deze trip.

Joris, ons “gastkind”, voor deze reis, merkte net op, dat etiquette een wezenlijk onderdeel vormde van een beschaafd mens en dat genieten altijd met mate diende plaats te vinden, terwijl hij zijn zevende bord op schepte.

De onzen, allen diabeten, zweefden rond glucosewaarden, van rond de dertig, een half uurtje na het eten van uiteraard teveel heerlijkheden in koolhydraatvorm. Dus er moest worden bij geprikt.

Hongkong is me achteraf goed bevallen.

Net als in de andere grote steden waar ik was de afgelopen weken, ben je in eerste instantie wat geïntimideerd door de veelheid en architectonische pracht van de bling bling gebouwen, zie zich spiegelen in elkaar, maar het went snel en binnen no time ren je door de straten van deze wereldstad aan een prachtige baai gelegen.

De inwoners van deze voormalige kroonkolonie gedragen zich bepaald kosmopolitisch, zoals ik gisteren al schreef en hebben centen zat.

Morgen, vliegt de rest van de groep naar huis en wij met zijn zessen al vroeg naar Hai Nan, een eiland dat 4 x Nederland schijnt te zijn.

Hoop daar nog wat uit te rusten en te kunnen lezen. Dan weer naar huis, waar een zooi werk op me wacht.

Ontving tot mijn ontzetting een bericht, dat een negentienjarige zoon van een van mijn collegae, die vrijt met een meid die ik goed ken, door zelfmoord om volkomen duistere reden, om het leven is gekomen, gesprongen voor een trein…

Wat een drama! Had er een van mij kunnen zijn…

Zo hoop je maar, meer kan je niet doen, dat tragedies als deze jou worden bespaard, maar zeker kun je dat niet weten, uiteraard.

Verheug me op de rust, me hopelijk geschonken in de laatste drie dagen hier in het Chinese.
U merkt vanzelf of ik nog schrijf.


Sjamaandigitaal 210707