Beste mensen
Op 20 januari 2008 kreeg ik een laboratorium uitslag die er op wees dat ik waarschijnlijk een kwaadaardig gezwel zou hebben in mijn prostaat. Prostaatkanker komt relatief veel voor, maar treft meestal oudere mannen. Helaas werd de diagnose in een later stadium bevestigd, waarbij ik inmiddels patient geworden, onmiddellijk mocht kennis maken met het begrip complicatie, daar ik bij de punctie die moest plaats vinden een hevige nabloeding op liep, die ik bijna niet had overleefd. De specialist die mij behandelde vertelde me dat het ging om een ongunstig en nogal kwaadaardige tumor die niet te opereren was en ook niet in aanmerking kwam voor inwendige bestraling. Hij adviseerde me antihormonale therapie, te volgen door bestraling met een hoge stralingsdosis met een nieuwe methode die zo weinig mogelijk schade toebrengt aan de omringende organen.
U begrijpt dat ikzelf, mijn vrouw & kinderen collegae en assistentes ontzettend schrokken van wat mij maar ook hen overkwam. Nooit eerder ziek geweest in mijn leven werd ik van dokter patient.
Het is geen gemakkelijke tijd geweest, vooral niet voor mijn vrouw Jeanette maar ook niet voor Wim en Marion en natuurlijk de assistentes en praktijkondersteuners. Ze waren vooral druk uiteraard maar net als ik ook aangeslagen. Ik heb van hen begrepen dat er velen van u geweest zijn die hebben blijk gegeven van hun medeleven en ik heb menige kaart en bij uitzondering zelfs een goede fles whisky mogen ontvangen of een bloemetje, hetgeen zeer door mij is gewaardeerd.
Heb veel geleerd van deze periode. Hoe het is om patient te worden, hoe je veranderd onder invloed van zo een ziekte, de hormonen die je slikken moet, de vermoeidheid en de pijn die volgt op intensieve bestraling. Heb ook gemerkt dat er geen scenario’s worden uitgereikt waarin staat hoe het zal gaan, als je kanker hebt. Het was overigens niet alleen ellende want ik heb me ook verbaasd over wat ik allemaal niet wist, hoe een MRI voelt en een botscan en hoe het is om een paar maanden elke dag naar Deventer te rijden, waar ik bestraald ben en overigens uitstekend behandeld.
De eenzaamheid heeft me verbaasd en hoe moeilijk het is om angst en pijn te delen, maar vooral hoe het is om een tijd lang een andere rol te spelen, niet die van dokter maar patient.
Voorlopig heb ik de behandeling overleefd en lijkt het erop dat ik weer mag proberen mijn leven op te pakken waar het ligt, al moet ik zeggen dat ik, door wat me overkomen is, wel een tikje onzeker ben geworden. Desondanks, ik ben pas 53 jaar en heb gelukkig een vak dat ik leuk vind en daarmee eigenlijk maar 1 keuze en dat is het weer proberen een goede dokter voor u te wezen.
De tijd zal leren hoe dat zal gaan. Uw steun daarbij zowel nu als in de toekomst en in verleden al geleverd is daarbij onontbeerlijk, waarvoor bij voorbaat bedankt!
Sjamaandigitaal 160109
