Lieve jongens,
Het valt niet mee om zoon te zijn van een kritische vader. Ook het omgekeerde, de vader te zijn van twee adolescente zonen is niet altijd een onverdeeld genoegen. Zoiets wordt eigenlijk gedefinieerd in de onderscheiden rollen die we hebben in dit wat we maar als “spel” zullen benoemen op ons gezamenlijk toneel.
Laat ik toelichten waaruit ik denk dat mijn taak als vader bestaat:
Hierbij denk ik aan beschermen, letterlijk voeden en laven, het bieden van een prettig onderkomen, maar bovenal het in de loop van een aantal jaren hebben van bemoeienis met jullie leven, dat we maar zullen verwoorden in het begrip “opvoeden”.
Onder opvoeden versta ik persoonlijk het prikkelen en uitdagen tot willen weten waar het in het leven om gaat, of het nu kennis betreft, inzichten, antwoorden op vragen die leven of tal van zaken die met verkennen te maken hebben van ongeveer alles wat een mens als interessant zou kunnen waarderen. Ook emoties samen delen en lachen uiteraard.
Misschien bestaat het voornaamste deel van opvoeden wel uit het bieden van gelegenheid en kansen om jullie de mogelijkheid te bieden je zo breed en maximaal mogelijk klaar te maken voor je eigen leven.
Helaas hoort daar ook zoiets als scholing bij en erger nog een school die pas tevreden is als de resultaten naar hun genoegen zijn, hoe onredelijk dat soms ook schijnt in jullie ogen. Helaas hebben zij altijd(!) gelijk, want zij bepalen de regels. In het verleden en ook ondanks de moeilijke tijd die ik doormaakte het afgelopen jaar heb ik steeds geprobeerd om als vader ook opvoeder te blijven, overal pleitend voor de best mogelijke kansen jullie aangereikt en door jullie te benutten. De laatste tijd heb ik de indruk dat de boodschap die ik daartoe uitzend, niet voldoende door jullie wordt gehoord, afgeleid als jullie zijn door tal van kennelijk belangrijker zaken in jullie ogen en zo raak ik jullie kwijt ben ik bang en daarmee de kans om jullie te doordringen van het feit dat veel echte kansen maar 1 keer worden verstrekt.
Je kunt niet als je jezelf dat niet kan permitteren een leven leiden waarbij de omgeving waarin je leeft in een puinhoop veranderd, waarin een agenda meer bestaat uit Chill elementen dan uit dat schepje extra er boven op en waarbij je als aller ergste jezelf niet serieus schijnt te nemen als het gaat om het benutten van kansen die je zijn aangereikt. Dat is Dom en zoals jullie weten vind ik Domheid het ergste wat er is en dat meen ik nog steeds.
Nu gas geven, betekent een kans op een toegangskaartje voor het volgende bedrijf, waarbij je al je dromen waar kan maken als je wil in elke richting, als je dat tenminste wil, weet je?
Zonen. Als vader van kinderen waarvan je zielsveel houdt koester je dromen die je ze gunt, maar dan moeten ze wel zichzelf bewijzen.
Pa
