Weet Jij Hoe Het Moet?

Bivakkeer de laatste maanden meestentijds op mijn twee vierkante meter grote eiland van leer, gesitueerd aan het eind van deze kamer, vlak bij het raam dat ruim zes meter meet en open kan over de helft van de breedte. Om me heen zijn de dingen verzameld die een man als ik benut en vooral bedoeld zijn zaken makkelijk te maken, zoals een zootje afstand bedieningen om te praten met apparaten en een groot venster met diverse computers geschakeld om nota te nemen van wat er gebeurt in de wereld.

Stapels artikelen nog te lezen, om van de boeken nog maar te zwijgen. Poëzie in stapels liggend voor het grijpen van een nieuw gedicht als metafoor voor vergezicht in een beperkte ruimte. Over mijn rechter schouder regent het licht op het groen en vallen van druppels mengt zich met het ruisen van de natte banden op de weg hier te dichtbij gelegen om feitelijk te mogen wonen. Toch is het mijn favoriete plekje.

Realiseer me dat mijn wereld krimpt met elke dag die vordert. Geen reizen meer, geen groot gebaar geen noodzaak te bewijzen, wat ik reeds heb verklaard, geen tijd die on verspild mag blijven wegens teveel waard voor even maar tenminste voor zolang het duurt.

Zie de duizenden CD’s en al die andere dingen verzameld in verleden tijd die hier staan of hangen of vragen om aandacht en weet mezelf rijk. Besef dat iets achterlaten, geschenken voor de achterblijvers zijn. Zie mezelf weer terug op de markten in het verre Oosten of Brasil in alle landen waar ik reisde en poogde schoonheid te verzamelen in mijn hoofd en dan plots soms iets om je huis of leefomgeving mee te verblijden in de vorm van iets moois. Een beeld of schilderij, een Buddha van uitzonderlijke schoonheid. Een fraai tapijt of uitzonderlijke schaal in de vorm van een Lotus bloem.

Ik heb gereisd mijn hele leven en gelezen tot ik barstte heb me met muziek verrijkt zo lang en veel ik hebben kon en deelde zoveel mogelijk met wie ik lijden kon.

Nu zit ik hier op die twee M2 en wacht als het ware op wat er komt in onvoltooid toekomstig verleden met een virtuele klok in mij die aftelt, met in Zijn hand geschreven Zekerheid.

Geniet echt nog met volle teugen van wat steeds kleiner is geworden en meer nabij, van licht dat speelt en van de bloemen die van kleur verschieten zelfs van de hele kleine vliegen die me irriteren maar niet beter weten. Geniet van bier en nicotine en van Cannabis die maakt dat pijn verdwijnt en wordt vervangen door gevoel van welbehagen en uiteraard van Sex. Dus mocht u mij iets willen schenken hebt u hier iets om te denken… Dames.

Stelt u lezer zich voor de grap de volgende vragen:

· Stel je hebt maar een beperkte tijd, wat ga je doen?
· Met wie?
· Wie laat je dichtbij, wie niet?
· Wat geeft je “Peace of Mind?”
· Weet jij, hoe het moet?

Sjamaandigitaal 020809