Sjamaandigitaal 140906
Bijna half een, op een dag die net begonnen lijkt. Zo’n gloedvolle nazomerdag, waarvan je hoopt dat ze in juni of augustus zullen voor komen, steeds “gewoner”in september & oktober…
Zag de eerste 10 lieden, tamelijk gedachteloos aan me voorbij trekken en was al weer voor 12.00 uur thuis om de geest nadrukkelijk op te wekken, met de doeltreffende CC-combinatie.
Wonca wereld congres is dit jaar in Bangkok, net als ik in Borneo zit en volgend jaar in Singapore, net als ik in Japan ben. Het leven zit vol met dit soort van kleine hobbels, die niet eens geduid mogen als hindernissen, eerder zachte glooiingen die een vals plat simuleren, maar niet meer dan dat.
Ieder jaar meer, specifieker nog in de 2e helft van een decade, voel ik hoe de dagen lang lijken maar de weken en maanden lijken weg te vloeien als water in een juist ontstopte gootsteen.
Gorgelend spoed de tijd zich door wat rest van mijn leven. Gefascineerd, staar ik naar de stroom die kolkend gat vult.
Dorst naar rust, naar ongeprikkeld mededogen. Voel het zachte schrijnen van lust verloren.
Inmiddels is het ruim 14 uur later. Mijn buik gloeit, geweten schroeit bij speuren van verloren moed in drang naar verjagen van onbehagen dat schrijnend hangt en beeld vervangt van schaamte.
Schreef een brief aan een vriendin die hopelijk dit Log zal lezen in de tijd die haar rest, heb haar louter hoop te geven, ongetest…
Voel hoe sporen van de nectar reiken naar de diepste delen, waar in vroeger jubeltijden hypomaan de driften speelden over wie er eerst mocht heersen vooraleer de zucht naar meer voor nachtrust al te zeer deed vrezen, telkens weer.
Speur in grijs dat al weer hangt zoals beschreven in “zes palen telt mijn blik”, te vinden in “666”, het nader sluipen van een nieuw kadaver, waardoor zelfs blad van kleur verschiet en stom gekwaak verstomd, als herfst vermomd…
Weet wel dat mijn ongebreideld streven naar verkennen van nog onontdekte dreven van de globe die wij beleven, me spoedig laten vluchten naar dichtbij down under, sowieso een uur of twintig zweven, richting Borneo. Om koud 3 weken later, de reis te aanvaarden naar Buenos Aires en Patagonie waar lente net de overgang naar zomer vieren zal en walvissen paren tussen Antarctica en waar de Pan American Highway eindigt…
Ik vrees de storm die in me ruist en snel zal toenemen in kracht ik wacht al te lang op wat verwacht maar nog niet gekomen is en heb me wellicht onbewust laten verleiden tot het laten zakken van mijn hoede… Daar sta je dan met blote hard gezogen roede eigenlijk voor lul…voor paal…
Zo eindigt de dag lichtjes bezoedeld, maar wel in 2 paar armen gesoezeld totdat de verlossing kwam…
Sjamaan 140906
Zag de eerste 10 lieden, tamelijk gedachteloos aan me voorbij trekken en was al weer voor 12.00 uur thuis om de geest nadrukkelijk op te wekken, met de doeltreffende CC-combinatie.
Wonca wereld congres is dit jaar in Bangkok, net als ik in Borneo zit en volgend jaar in Singapore, net als ik in Japan ben. Het leven zit vol met dit soort van kleine hobbels, die niet eens geduid mogen als hindernissen, eerder zachte glooiingen die een vals plat simuleren, maar niet meer dan dat.
Ieder jaar meer, specifieker nog in de 2e helft van een decade, voel ik hoe de dagen lang lijken maar de weken en maanden lijken weg te vloeien als water in een juist ontstopte gootsteen.
Gorgelend spoed de tijd zich door wat rest van mijn leven. Gefascineerd, staar ik naar de stroom die kolkend gat vult.
Dorst naar rust, naar ongeprikkeld mededogen. Voel het zachte schrijnen van lust verloren.
Inmiddels is het ruim 14 uur later. Mijn buik gloeit, geweten schroeit bij speuren van verloren moed in drang naar verjagen van onbehagen dat schrijnend hangt en beeld vervangt van schaamte.
Schreef een brief aan een vriendin die hopelijk dit Log zal lezen in de tijd die haar rest, heb haar louter hoop te geven, ongetest…
Voel hoe sporen van de nectar reiken naar de diepste delen, waar in vroeger jubeltijden hypomaan de driften speelden over wie er eerst mocht heersen vooraleer de zucht naar meer voor nachtrust al te zeer deed vrezen, telkens weer.
Speur in grijs dat al weer hangt zoals beschreven in “zes palen telt mijn blik”, te vinden in “666”, het nader sluipen van een nieuw kadaver, waardoor zelfs blad van kleur verschiet en stom gekwaak verstomd, als herfst vermomd…
Weet wel dat mijn ongebreideld streven naar verkennen van nog onontdekte dreven van de globe die wij beleven, me spoedig laten vluchten naar dichtbij down under, sowieso een uur of twintig zweven, richting Borneo. Om koud 3 weken later, de reis te aanvaarden naar Buenos Aires en Patagonie waar lente net de overgang naar zomer vieren zal en walvissen paren tussen Antarctica en waar de Pan American Highway eindigt…
Ik vrees de storm die in me ruist en snel zal toenemen in kracht ik wacht al te lang op wat verwacht maar nog niet gekomen is en heb me wellicht onbewust laten verleiden tot het laten zakken van mijn hoede… Daar sta je dan met blote hard gezogen roede eigenlijk voor lul…voor paal…
Zo eindigt de dag lichtjes bezoedeld, maar wel in 2 paar armen gesoezeld totdat de verlossing kwam…
Sjamaan 140906
posted by SjamaanDigiTaal at 8:24 PM
<< Home