Over Kraaien & Kadavers
Vanochtend vroeg rond half tien, zoefde ik per Cadillac over ’s Heeren’s wegen, naar mijn zondagochtendspreekuur toen mijn oog viel op een groepje kleine zwarte stippen op het voor het overige geheel lege weggetje. Naderbij gekomen, zag ik hoe drie kraaien met hun snavels rukten aan vers kadaver, geschonken in de nacht, toen een late automobilist laatste seconden gevangen hield in de bundel van zijn lichten en slechts de klap verried dat leven eindig blijkt.
Het contrast tussen de haast idyllische rust van het tafereel, wonderschoon door herfstlicht beschenen en de grimmigheid waarmee hun snavels pikte in vuil vlees, deden me rillen. Was het een Omen in de laatste weekend dienst oude stijl?
Op de praktijk trof ik mijn oudste assistente, als het om ervaring gaat, wat me weer een beetje gerust stelde. Ja, ook een sjamaan, heeft op gezette tijden behoefte aan een vorm van laten we zeggen vangnet in geval van twijfel in de vorm van iemand die zijn vertrouwen deelt.
Je kunt aan alles merken dat de herfst begonnen is… Het aantal depressieve mensen, stijgt met de dag en ook mensen die al behandeld worden, maar “dippen” en daardoor tijdelijk extra aandacht behoeven is groot. Daarnaast is bij de longklanten al een week of wat te merken dat de blaadjes snel gaan vallen.
De hele dag rommelde het een beetje door, met redelijk bezochte spreekuren en een stel visites, daarnaast zowel gisteren als vandaag een suïcidepoging met bijbehorende crisisdruk die de inschakeling van gespecialiseerde mensen uit de psychiatrie gewenst maakte, iets wat altijd veel moeite en energie kost. Ik zei het al Herfst.
In mijn huis, waren inmiddels in de afgelopen dagen een aantal mensen te gast, die zich achteraf beluisterd, best hebben vermaakt met aardse zaken, zoals een goede maaltijd, toebereid met liefde door mijn gade. Zelf heb ik sinds vrijdag nog praktisch niets gegeten en ook niet al te veel meegekregen van alle sociale evenementen. Toch te zeer geleefd door het in de dienststand staan.
Toch zal ik het missen, het werken op deze wijze. Doe mij maar een ritje midden in de nacht, met op weg naar huis een stukje Cool jazz van John Coltrane, of een sonate van Liszt op de concertzender. Dan thuis nog even wakker zitten zijn en twijfelen over je handelen en inschattingen van situaties, je zult toch niet vergeten zijn… toch, het is huisartsengeneeskunde op zijn mooist.
Inmiddels rolt de zondag naar haar einde en wacht nog slechts de nacht die volgt.
Kraaien krassen in door vlees gestuurde dromen over onheil nader…
Sjamaandigitaal 011006
Het contrast tussen de haast idyllische rust van het tafereel, wonderschoon door herfstlicht beschenen en de grimmigheid waarmee hun snavels pikte in vuil vlees, deden me rillen. Was het een Omen in de laatste weekend dienst oude stijl?
Op de praktijk trof ik mijn oudste assistente, als het om ervaring gaat, wat me weer een beetje gerust stelde. Ja, ook een sjamaan, heeft op gezette tijden behoefte aan een vorm van laten we zeggen vangnet in geval van twijfel in de vorm van iemand die zijn vertrouwen deelt.
Je kunt aan alles merken dat de herfst begonnen is… Het aantal depressieve mensen, stijgt met de dag en ook mensen die al behandeld worden, maar “dippen” en daardoor tijdelijk extra aandacht behoeven is groot. Daarnaast is bij de longklanten al een week of wat te merken dat de blaadjes snel gaan vallen.
De hele dag rommelde het een beetje door, met redelijk bezochte spreekuren en een stel visites, daarnaast zowel gisteren als vandaag een suïcidepoging met bijbehorende crisisdruk die de inschakeling van gespecialiseerde mensen uit de psychiatrie gewenst maakte, iets wat altijd veel moeite en energie kost. Ik zei het al Herfst.
In mijn huis, waren inmiddels in de afgelopen dagen een aantal mensen te gast, die zich achteraf beluisterd, best hebben vermaakt met aardse zaken, zoals een goede maaltijd, toebereid met liefde door mijn gade. Zelf heb ik sinds vrijdag nog praktisch niets gegeten en ook niet al te veel meegekregen van alle sociale evenementen. Toch te zeer geleefd door het in de dienststand staan.
Toch zal ik het missen, het werken op deze wijze. Doe mij maar een ritje midden in de nacht, met op weg naar huis een stukje Cool jazz van John Coltrane, of een sonate van Liszt op de concertzender. Dan thuis nog even wakker zitten zijn en twijfelen over je handelen en inschattingen van situaties, je zult toch niet vergeten zijn… toch, het is huisartsengeneeskunde op zijn mooist.
Inmiddels rolt de zondag naar haar einde en wacht nog slechts de nacht die volgt.
Kraaien krassen in door vlees gestuurde dromen over onheil nader…
Sjamaandigitaal 011006
posted by SjamaanDigiTaal at 11:03 PM
<< Home