Seizoenen dwarrel

Hoewel de temperaturen anders doen vermoeden, voelt de herfst gluiperig nader.

Uw sjamaan, is vandaag tot weinig meer in staat, dan de consumptie van een overdosis Bach in de vorm van door het huis galmende orgelfuga’s en liters zwarte koffie. Van binnen woelt het aanwakkeren van onrust, die gepaard gaat met de wissel van seizoenen.

Het wordt met het jaar heviger, de invloed van circadiaanse ritmes op mijn gemoed.

Net zoals overigens de emoties gepaard gaand met wisselingen in de natuur. Het stemt me werkelijk droef al die bloemen te zien gaan en een tuin te zien sterven. Weliswaar in de wetenschap dat alles in het voorjaar op wonderbaarlijke wijze zal herrijzen, soms wenste ik dat ik een stukje onkruid was, maar toch, het moment van afscheid nemen, is steeds vaker gevoelig.

Misschien word ik gewoon een sentimentele oude man…

Een van de boeken, die ik nog hoop uit te geven, heet ook: “Seizoenen dwarrel”, dat wellicht ook als metafoor te zien is voor de reis die wij beleven.

De dwarrel in mijn hoofd, wordt veroorzaakt door banale en existentiële onzekerheden die voornamelijk iets zeggen over de zwakheid van vlees.

En mijn geest, staat in de stand, waar droefheid schrijnt door vliezigheid omrand.

Hoef niet ongelukkig te wezen weet ik met verstand en zo voelt het ook niet, het is meer het zuigen van de rand die lokt tot vallen naar een dieper deel. Ik ken de krochten die daar huizen en de donkerte die zich in begeren strekt naar wat gerust wil zijn gelaten.

Liefste zou ik hiberneren.

Mezelf met bezwangerd lief voor slaap die maanden duren, mag in bont gehuld in hol verstoppen en ronken tot de lente lonken zal…

Ik speur de geur van boerenkool en hoor geratel van de losse ketting op de fiets van mijn jongste kind die slingerend het pad van honger volgt.

Hij tilt te deksel van de pan, net zoals ik vroeger deed en spreekt:

He Pa, te gek, toch wel met spek?




Sjamaandigitaal 250906