Gaten die Vallen

Vandaag, draaide meer om management dan om zorgkwaliteiten.

Voelde als maandag, de druk van een week die start en laat weten dat er werk aan de winkel is.

Had het kunnen weten, toen mijn lief gister uitgeteld had gemeld dat ze ruim 70 keer was
Aan gesproken en ik spottend had gereageerd dat het de herfst wel zou wezen.

Je voelt je soms als een machine als je meer dan 50 mensen ziet.

Zo ook vandaag, als kennelijk meer dan 62 mensen op mijn onvoorwaardelijke aandacht rekenen.

Het wordt splitsen in probleemgebieden en kiezen uit beperkte alternatieven als het om oplossingen gaat die je biedt.

Graag of niet…

De zwijger, de wener, degene die nog denken moet alvorens te spreken, zijn allen uitgenodigd weer te keren als mogelijkheden daartoe geschonken zullen blijken, maar nu even niet.

Het lijkt verdomme wel, of hij wiens naam we hier nooit nader uit zullen spreken, binnen zijn gewenste management model, over zijn graf regeert in domineren van de tijd gegeven.

Vertel het aan de verwarde vrouw, die ik vandaag bezocht met dikke benen. Die in zichzelf verzoop en niet kon begrijpen waarom ik maar zo even bleef.

Ik voel het harden van de randen, dagelijks nader. Cirkels gesloten, beschermen ze amper, maar sluiten buiten wie ongenood is.

Vijfentwintig jaar bouwen aan een kader gecreëerd op intuïtie en de waarden mee gegeven door feitelijk je moeder en je vader die je referentie waren.

En nu… de gaten die vallen…

Het is als afstand nemen, van iets waarmee je verbonden was in wezen…

Zo voelt het nieuwe dokter zijn.



Sjamaandigitaal 260906