Sjamaan is Ziek
Immuunsysteem, wordt zwaar belast, door virussen en algehele malaise als het om de zorg gaat die ik pleeg aan mijn tempel. Was de hele dag zo gammel als een looien deur en beslist minder fit dan de meesten die me bezochten.
Op dat soort momenten, ze ruiken het gewoon, gaan ze met je aan de haal. Je geeft een tikje ruimte en hup daar gaat je spreekuur. Al die tijd dat je luistert naar longen, denk je, het is maar goed dat je die van mij niet hoort, om nog maar te zwijgen over klachten als vermoeit, met pijn gepaard gaand in alle gewrichten, daarnaast, uiteraard wat licht in het hoofd, zeg maar bezwaard in gemoed en dat dokter, voelt niet goed. Dan denk ik, ze moesten eens weten.
Ach, na het weekend, zal hopelijk de inzet van mijn T-lymfocyten hebben geleid tot eliminatie van wat tot deze malaise leidt en zelf slechts kan bestaan door aan te kloppen bij iets wat leeft in de vorm van een cel, waar het commando overneemt van haar wezen, de kern gegezegd, die in haar ogen terecht wordt gegijzeld, om zo zichzelf door te geven. Zie hier ziekmakend leven.
Daarnaast is er de loer die alcohol je draait, als je niets vermoedend denkt dat het niet geeft als je een bodempje schenkt in een plastic beker. Zo werd even proeven voor een vriend, de valkuil, waarin ik haast met graagte viel in Mexico.
Het vreemde met drank, is dat ik elke ochtend denk, dat ik het nooit meer wil, maar na een drukke dag in dank, de warmte aanvaard die zich verspreid door buik en hoofd, de nare dreins verdooft in even zalig wazig wezen.
Toch weet ik, dat ik me helder beter voel. Dus stel ik helderheid als levensdoel en streven.
Zo raast er weer een week voorbij, met beurspieken en atomaire sentimenten in dat malle poppenspel van politiek en mits mediageniek in beelden getoonde zaken die ons allen zullen raken als je ongelukkig bent.
Zou eigenlijk het liefst een tijdje schuilen en zonder prikkels gewoon een tijdje liggen, wat gedachten uit te ruilen, wellicht wat dromen of op zijn best zweven naar visioenen, waarin men waarheid vindt geschetst in tere streken neer gezet als esoterisch pallet van verlangen naar weten en wellicht een reden.
Maar meestentijds schuurt mijn geest langs gure delen, waar de pijn nog hangt als jank van ongestold verleden en venijn niet zelden in de staart van dag verborgen blijkt.
Het is de onrust die me kwelt en in me golft als ware koorts, het is mijn hart dat me bedrukt en moe laat weten, dat het bloed, maar het is vooral angstig gemoed.
Bang te verliezen wat je geluk bepaald, nee niet de waarde van je dingen, maar je kind te horen zingen en je vrouw daar te zien swingen, hoe jouw blik over haar billen dwaalt, meer van die dingen.
Rillerig, een pols van honderd en tien en temperatuur vertoont een piek. Sjamaan is ziek.
Sjamaandigitaal 121006
Op dat soort momenten, ze ruiken het gewoon, gaan ze met je aan de haal. Je geeft een tikje ruimte en hup daar gaat je spreekuur. Al die tijd dat je luistert naar longen, denk je, het is maar goed dat je die van mij niet hoort, om nog maar te zwijgen over klachten als vermoeit, met pijn gepaard gaand in alle gewrichten, daarnaast, uiteraard wat licht in het hoofd, zeg maar bezwaard in gemoed en dat dokter, voelt niet goed. Dan denk ik, ze moesten eens weten.
Ach, na het weekend, zal hopelijk de inzet van mijn T-lymfocyten hebben geleid tot eliminatie van wat tot deze malaise leidt en zelf slechts kan bestaan door aan te kloppen bij iets wat leeft in de vorm van een cel, waar het commando overneemt van haar wezen, de kern gegezegd, die in haar ogen terecht wordt gegijzeld, om zo zichzelf door te geven. Zie hier ziekmakend leven.
Daarnaast is er de loer die alcohol je draait, als je niets vermoedend denkt dat het niet geeft als je een bodempje schenkt in een plastic beker. Zo werd even proeven voor een vriend, de valkuil, waarin ik haast met graagte viel in Mexico.
Het vreemde met drank, is dat ik elke ochtend denk, dat ik het nooit meer wil, maar na een drukke dag in dank, de warmte aanvaard die zich verspreid door buik en hoofd, de nare dreins verdooft in even zalig wazig wezen.
Toch weet ik, dat ik me helder beter voel. Dus stel ik helderheid als levensdoel en streven.
Zo raast er weer een week voorbij, met beurspieken en atomaire sentimenten in dat malle poppenspel van politiek en mits mediageniek in beelden getoonde zaken die ons allen zullen raken als je ongelukkig bent.
Zou eigenlijk het liefst een tijdje schuilen en zonder prikkels gewoon een tijdje liggen, wat gedachten uit te ruilen, wellicht wat dromen of op zijn best zweven naar visioenen, waarin men waarheid vindt geschetst in tere streken neer gezet als esoterisch pallet van verlangen naar weten en wellicht een reden.
Maar meestentijds schuurt mijn geest langs gure delen, waar de pijn nog hangt als jank van ongestold verleden en venijn niet zelden in de staart van dag verborgen blijkt.
Het is de onrust die me kwelt en in me golft als ware koorts, het is mijn hart dat me bedrukt en moe laat weten, dat het bloed, maar het is vooral angstig gemoed.
Bang te verliezen wat je geluk bepaald, nee niet de waarde van je dingen, maar je kind te horen zingen en je vrouw daar te zien swingen, hoe jouw blik over haar billen dwaalt, meer van die dingen.
Rillerig, een pols van honderd en tien en temperatuur vertoont een piek. Sjamaan is ziek.
Sjamaandigitaal 121006
posted by SjamaanDigiTaal at 2:45 AM
<< Home