Prooi van het Moment
Oktober is de fase, waarbij het jaarlijkse leven bijna klaar, afscheid nader is. Seizoenencyclus, met ingebouwde reïncarnatie na een eindeloos lijkende periode van rouw in grijs wit vorm gegeven tijdbestek.
Het lijkt wel of mensen het gevoel dat het jaargetij ademt vertalen in de wijze waarop ze zich gedragen. Dat laatste geldt zeker voor de somberheid, waarmee ze vastberaden klagen. Als de dagen korten, loopt mijn spreekuur uit.
Bijna Halloween en daarna de hele riedel lichtjes dennengeur en brood met spijs, om na het vuurwerk in het gat te vallen dat daar als toekomst gaapt. En dan maar hopen, dat als voorjaar ooit weer keert je de kracht niet ontbeert om alsnog mededogen te tonen.
Vandaag verliep zoals elke woensdag dat wil zeggen gemiddelde leeftijd 5 op het middagspreekuur. Persoonlijk mag ik graag huisarts voor kinderen wezen. Het is de kunst om ze lachend de spreekkamer uit te krijgen, al dan niet met High Five. Doe mij maar kinderen en oude mensen.
Ruim 50 kontakten later, zoefde uw sjamaan naar zijn vaste kroeg, om daar in eenzaamheid te genieten van de courant en toegegeven enkele Tripels, Hoe was het ook weer: Wat is een Mens?Een monument van Zwakheid. Een speling van Het lot. Een prooi van het moment. En verder…Slijm en Gal… (Aristoteles).
Moet dringend weer terug naar de oneindig veel zinniger fase waar alcohol als roes afwezig is.
Nu ben ik weer alleen, veilig in de gele kamer, waar onrust zich bespelen laat door taal ontstaan, door toetsen van gemoed. Alleen te zijn, voelt goed.
Over luttele uren, mag ik, net bijgekomen van mijn laatste weekend dienst opnieuw een uur of dertig aaneengesloten, de hoeder zijn van de kudde aan mij toevertrouwd, wat goed beschouwd de grondslag is van mijn bestaan. Maar ik zeur niet, blij met de eer, ben immers hun Sjamaan. Morgen meer.
Sjamaandigitaal 051006
Het lijkt wel of mensen het gevoel dat het jaargetij ademt vertalen in de wijze waarop ze zich gedragen. Dat laatste geldt zeker voor de somberheid, waarmee ze vastberaden klagen. Als de dagen korten, loopt mijn spreekuur uit.
Bijna Halloween en daarna de hele riedel lichtjes dennengeur en brood met spijs, om na het vuurwerk in het gat te vallen dat daar als toekomst gaapt. En dan maar hopen, dat als voorjaar ooit weer keert je de kracht niet ontbeert om alsnog mededogen te tonen.
Vandaag verliep zoals elke woensdag dat wil zeggen gemiddelde leeftijd 5 op het middagspreekuur. Persoonlijk mag ik graag huisarts voor kinderen wezen. Het is de kunst om ze lachend de spreekkamer uit te krijgen, al dan niet met High Five. Doe mij maar kinderen en oude mensen.
Ruim 50 kontakten later, zoefde uw sjamaan naar zijn vaste kroeg, om daar in eenzaamheid te genieten van de courant en toegegeven enkele Tripels, Hoe was het ook weer: Wat is een Mens?Een monument van Zwakheid. Een speling van Het lot. Een prooi van het moment. En verder…Slijm en Gal… (Aristoteles).
Moet dringend weer terug naar de oneindig veel zinniger fase waar alcohol als roes afwezig is.
Nu ben ik weer alleen, veilig in de gele kamer, waar onrust zich bespelen laat door taal ontstaan, door toetsen van gemoed. Alleen te zijn, voelt goed.
Over luttele uren, mag ik, net bijgekomen van mijn laatste weekend dienst opnieuw een uur of dertig aaneengesloten, de hoeder zijn van de kudde aan mij toevertrouwd, wat goed beschouwd de grondslag is van mijn bestaan. Maar ik zeur niet, blij met de eer, ben immers hun Sjamaan. Morgen meer.
Sjamaandigitaal 051006
posted by SjamaanDigiTaal at 12:54 AM
<< Home