Fase van Twijfel
Bevind me in een fase van Twijfel, met hoofdletter geschreven.
In de stijl van leven, die ik ambieer, wordt kennelijk soms iets te nadrukkelijk een snaar gespannen, die jankt in trekken van spanning opgevoerd. Meestentijds, kan ik dat wel accepteren. Heb inmiddels tal van organen die ik kwelde, leren kennen als vrienden die wonen in hetzelfde huis als ik, mijn Tempel. En als ze weigeren, te doen, waartoe ze bestemd zijn, overheerst er meestal begrip voor de keuze hier geboden. Shit, hoesten, braken, bewustzijn verliezen, zijn peanuts voor mij, zolang ik maar een relatie kan leggen, met wat gepest nu relt in stom venijn en retaileren, echt een mens kan zoveel leren in fases van Zwijnig zijn. Maar nu, zijn er nieuwe fenomenen, die slechts plaatsbaar zijn, door kennis, helaas aanwezig in mijn brein.
Ik heb het afgewogen, wat ik zou zeggen, tegen een man van mijn leeftijd, die bij me zo komen met dit verhaal:
Voel mijn onderlip, steeds beven en er even niet bijhoren.
Ook mijn linker arm, doet raar, laat de NRC, toch niet zo zwaar, zowaar, even glippen. Alles aan mijn linker zijde, in verkeer, probeer ik angstvallig te mijden, daardoor Vaker duikend in de berm als ooit te voren, naar rechts.
Heb daarentegen, geen enkel teken van motorisch verlies van kwaliteiten.
Noch mis ik fases die met geheugen uit te staan hebben. Met andere woorden geen verlies, van kennis, of intellectuele zaken, dan wel kwesties van inhoudelijkheid, die om zekere prudentie vragen.
En mezelf afgevraagd, wat ik uit te leggen zou hebben, in alle finesses, die spelen in besluit om al dan niet diagnostisch actief te zijn in begeleiden van lijden, dat mogelijk volgen zal en alle alternatieven, die nu reeds spoken in mijn hoofd. Toen we vanochtend de 35 mensen bespraken, de meeste jonger dan ik zelf ben, die geraakt door lot, kapot, zouden gaan, realiseerde ik me maar al te goed, dat ik een van hen had kunnen wezen. Het is gek, dat je dat soort mensen mist, in de tijden dat lijden, wordt vertaald in cytostatica kuren en bestralingen, om maar te zwijgen, over al dat gedoe met messen, om tumor te bestrijden, terwijl we allen weten, dat als jou naam is gespeld onder de vijftig, je tijd is geteld, no matter what, en wat de heren chirurgen ook mogen beweren. Maar OK hier zit ik nu, geïnformeerd te wezen, als het risico betreft. Heb stiekem al Ascal als levensredder toegevoegd en weet mezelf gerust qua tensie cholesterol en een zootje andere parameters. Het zou trouwens echt, te dol voor woorden zijn, als ik nu ineens zou bezwijken, aan God mag weten wat me nu bereiken wil.
Hoezo, na 2 jaar haast niet eten, meer dan 25 kilo’s afgevallen, een GlyHbAc1 om te zuigen, om nog maar te zwijgen over kwaliteit in vleze, iets te vaak tot penetreren leidend. Jezus, het zal toch niet zo zijn dat…Er straks een diagnostisch lab, beschikkend over MRI & Doppler en het hele fenomeen dat declarabel aantoont dat er zaken, niet geheel kloppen, maken dat ik vervolgens, het haasje ben.
Het zijn wankele tijden voor uw sjamaan, die overigens, vandaag als huisarts in orde was en meer dan 60 contacten, tot een goed einde wist te brengen. Geen diensten meer vanavond gevraagd, wel nog een paar dingen uit te leggen en meer vraag dan antwoord te geven vrees ik…
Sjamaandigitaal 021106
In de stijl van leven, die ik ambieer, wordt kennelijk soms iets te nadrukkelijk een snaar gespannen, die jankt in trekken van spanning opgevoerd. Meestentijds, kan ik dat wel accepteren. Heb inmiddels tal van organen die ik kwelde, leren kennen als vrienden die wonen in hetzelfde huis als ik, mijn Tempel. En als ze weigeren, te doen, waartoe ze bestemd zijn, overheerst er meestal begrip voor de keuze hier geboden. Shit, hoesten, braken, bewustzijn verliezen, zijn peanuts voor mij, zolang ik maar een relatie kan leggen, met wat gepest nu relt in stom venijn en retaileren, echt een mens kan zoveel leren in fases van Zwijnig zijn. Maar nu, zijn er nieuwe fenomenen, die slechts plaatsbaar zijn, door kennis, helaas aanwezig in mijn brein.
Ik heb het afgewogen, wat ik zou zeggen, tegen een man van mijn leeftijd, die bij me zo komen met dit verhaal:
Voel mijn onderlip, steeds beven en er even niet bijhoren.
Ook mijn linker arm, doet raar, laat de NRC, toch niet zo zwaar, zowaar, even glippen. Alles aan mijn linker zijde, in verkeer, probeer ik angstvallig te mijden, daardoor Vaker duikend in de berm als ooit te voren, naar rechts.
Heb daarentegen, geen enkel teken van motorisch verlies van kwaliteiten.
Noch mis ik fases die met geheugen uit te staan hebben. Met andere woorden geen verlies, van kennis, of intellectuele zaken, dan wel kwesties van inhoudelijkheid, die om zekere prudentie vragen.
En mezelf afgevraagd, wat ik uit te leggen zou hebben, in alle finesses, die spelen in besluit om al dan niet diagnostisch actief te zijn in begeleiden van lijden, dat mogelijk volgen zal en alle alternatieven, die nu reeds spoken in mijn hoofd. Toen we vanochtend de 35 mensen bespraken, de meeste jonger dan ik zelf ben, die geraakt door lot, kapot, zouden gaan, realiseerde ik me maar al te goed, dat ik een van hen had kunnen wezen. Het is gek, dat je dat soort mensen mist, in de tijden dat lijden, wordt vertaald in cytostatica kuren en bestralingen, om maar te zwijgen, over al dat gedoe met messen, om tumor te bestrijden, terwijl we allen weten, dat als jou naam is gespeld onder de vijftig, je tijd is geteld, no matter what, en wat de heren chirurgen ook mogen beweren. Maar OK hier zit ik nu, geïnformeerd te wezen, als het risico betreft. Heb stiekem al Ascal als levensredder toegevoegd en weet mezelf gerust qua tensie cholesterol en een zootje andere parameters. Het zou trouwens echt, te dol voor woorden zijn, als ik nu ineens zou bezwijken, aan God mag weten wat me nu bereiken wil.
Hoezo, na 2 jaar haast niet eten, meer dan 25 kilo’s afgevallen, een GlyHbAc1 om te zuigen, om nog maar te zwijgen over kwaliteit in vleze, iets te vaak tot penetreren leidend. Jezus, het zal toch niet zo zijn dat…Er straks een diagnostisch lab, beschikkend over MRI & Doppler en het hele fenomeen dat declarabel aantoont dat er zaken, niet geheel kloppen, maken dat ik vervolgens, het haasje ben.
Het zijn wankele tijden voor uw sjamaan, die overigens, vandaag als huisarts in orde was en meer dan 60 contacten, tot een goed einde wist te brengen. Geen diensten meer vanavond gevraagd, wel nog een paar dingen uit te leggen en meer vraag dan antwoord te geven vrees ik…
Sjamaandigitaal 021106
posted by SjamaanDigiTaal at 9:22 PM
<< Home