Finesse komt pas later
Er wonen beestjes in mijn huis, die klein en glimmend zonder ogen, zodra er licht verschijnt, haast kwinkelerend schichten, naar duistere delen, die zelfs ik niet ken.
Nee lezer, maak u niet ongerust.
Delier is nog niet begonnen. Maar toch wat drijft een dergelijk schepsel hier te willen wezen? Niet dat ze kwetsen, of angst aan jagen, ze maken niks kapot, maar toch. Teveel vragen en niemand waarschijnlijk die een antwoord heeft dat nivo overtreft, van zal wel vochtig wezen. Het gekke is, ze mogen blijven, als het aan mij ligt, maar mijn trouwe werkster is allang gezwicht en probeert ze alsmaar op te zuigen, terwijl ik haar neuriënd hoor zingen, weg met al die kleine dingen die daar kruipen. Echt een bizar gezicht.
Inmiddels is de week begonnen en ik mag wel stellen dat er een hele portie zaken willig ligt te wachten, op moment dat ik ze af zal maken, om te beginnen, op een onzalig uur, hoe kan iemand dat verzinnen, een vragenvuur, in een radioprogramma, over dat vermaledijde uur, dat nog tenminste tot aankomend weekend zal rellen.
Jawel, om half acht in de morgen, dien ik er voor te zorgen dat de mensen die beschikken over iets dat ik mis, te weten een soort van fris, hallo morgengevoel, aan mij als deskundige niet merken, dat ik zelf meer een nacht en neveltype ben. Liefst nog ad rem, om de verslaggever die me belt, als het ware te bedienen en te zorgen, dat hij als radio telt.
Daarna en dan heb ik het echt over tijden die zich na twaalven bevinden, moet ik in conclaaf, met mijn oudste zoon, over websites en ondernemingen die hij wil beginnen van de medische soort. Om vervolgens allerlei zaken waarin inmiddels in dit huishouden tekorten zijn opgetreden aan te vullen in de vorm van shoppen. Daarna de spullen droppen en koken.
De rest van de week uitgespeld:
Acht delen spreekuur, bijna 250 mensen, die op mij zijn gesteld en me willen bezoeken, daarnaast de verzoeken, om geld en andere zaken te regelen, terwijl de Zorgwet knelt.
Een cursus om te beheersen, hoe de ICT, mij en met mij vele dokters kan ondersteunen in het verlenen van diensten in een nieuw kader. De finesse komt pas later.
Daarnaast het wel en wee, van mijn assistenten en een ondersteunster of twee, in de vorm van noodzakelijk gebleken gesprek, dat over redenen gaat, die ons drijven. Vroeg of laat.
In Paradiso een concert, waarvoor ik al een jaar geleden kaartjes kocht, die nu opeens zoek, van grote waarde blijken.
En als toetje, voor vertrek naar Borneo, de griepvaccinatie van bijna 1200 mensen, opgesteld in keurige rijen.
U hoort mij niet zeuren, over gebrek aan momenten dat je gevoel krijgt dienstbaar te mogen zijn. Maar het zit hem in de kleine elementen en venijn, niet zelden verstopt in de staart.
Sjamaandigitaal 301006
Nee lezer, maak u niet ongerust.
Delier is nog niet begonnen. Maar toch wat drijft een dergelijk schepsel hier te willen wezen? Niet dat ze kwetsen, of angst aan jagen, ze maken niks kapot, maar toch. Teveel vragen en niemand waarschijnlijk die een antwoord heeft dat nivo overtreft, van zal wel vochtig wezen. Het gekke is, ze mogen blijven, als het aan mij ligt, maar mijn trouwe werkster is allang gezwicht en probeert ze alsmaar op te zuigen, terwijl ik haar neuriënd hoor zingen, weg met al die kleine dingen die daar kruipen. Echt een bizar gezicht.
Inmiddels is de week begonnen en ik mag wel stellen dat er een hele portie zaken willig ligt te wachten, op moment dat ik ze af zal maken, om te beginnen, op een onzalig uur, hoe kan iemand dat verzinnen, een vragenvuur, in een radioprogramma, over dat vermaledijde uur, dat nog tenminste tot aankomend weekend zal rellen.
Jawel, om half acht in de morgen, dien ik er voor te zorgen dat de mensen die beschikken over iets dat ik mis, te weten een soort van fris, hallo morgengevoel, aan mij als deskundige niet merken, dat ik zelf meer een nacht en neveltype ben. Liefst nog ad rem, om de verslaggever die me belt, als het ware te bedienen en te zorgen, dat hij als radio telt.
Daarna en dan heb ik het echt over tijden die zich na twaalven bevinden, moet ik in conclaaf, met mijn oudste zoon, over websites en ondernemingen die hij wil beginnen van de medische soort. Om vervolgens allerlei zaken waarin inmiddels in dit huishouden tekorten zijn opgetreden aan te vullen in de vorm van shoppen. Daarna de spullen droppen en koken.
De rest van de week uitgespeld:
Acht delen spreekuur, bijna 250 mensen, die op mij zijn gesteld en me willen bezoeken, daarnaast de verzoeken, om geld en andere zaken te regelen, terwijl de Zorgwet knelt.
Een cursus om te beheersen, hoe de ICT, mij en met mij vele dokters kan ondersteunen in het verlenen van diensten in een nieuw kader. De finesse komt pas later.
Daarnaast het wel en wee, van mijn assistenten en een ondersteunster of twee, in de vorm van noodzakelijk gebleken gesprek, dat over redenen gaat, die ons drijven. Vroeg of laat.
In Paradiso een concert, waarvoor ik al een jaar geleden kaartjes kocht, die nu opeens zoek, van grote waarde blijken.
En als toetje, voor vertrek naar Borneo, de griepvaccinatie van bijna 1200 mensen, opgesteld in keurige rijen.
U hoort mij niet zeuren, over gebrek aan momenten dat je gevoel krijgt dienstbaar te mogen zijn. Maar het zit hem in de kleine elementen en venijn, niet zelden verstopt in de staart.
Sjamaandigitaal 301006
posted by SjamaanDigiTaal at 2:16 AM
<< Home