Buenos Aires
Dit stukje kon ik niet eerder uploaden, maar gaat over de eerste dagen in Buenos Aires.
Uw sjamaan is aanbeland in een nieuw en schizofreen land, tenminste, als het de hoofdstad betreft. Maar laten we beginnen bij de start van deze trip die in dit geval letterlijk van A. naar B. 24 uur in beslag zou nemen, zoals meestal tegenwoordig als je reis de 10.000 kilometer vliegen overschrijd. Vloog van Amsterdam naar Madrid, dat een prachtige luchthaven blijkt te bezitten, geheel anders als in mijn herinnering, aan de laatste keer, toen ik hier was, om over te stappen naar Carácas. Het personeel bij Iberia, is een tikje over de datum en loopt niet zo hard voor de clientèle. Er kon amper wat te drinken af tijdens de vlucht van bijna 12 uur en dan heb ik het niet over alcohol, maar over bijvoorbeeld water. Wakend over mijn eventuele kater, gedoogde ze 2 biertjes van 20 cl en 1 cognac, meer was, zo hoog in de wolken niet toegestaan, zo werd me verzekerd. Dacht terug aan het groot aantal keren, dat ik minstens een halve liter sterke drank, naast wijn en bier geboden, verwerkte in mijn systeem. God wat ben ik vaak gammel de vaderlandse grens gepasseerd, met een gigantische kater. Maar niets van dat al dit maal, koop zelfs geen drank of sigaretten meer in de taxfree tegenwoordig.
Rond half acht de andere morgen, bereikten we Buenos Aires, waar we werden opgewacht door degene die ons de komende tijd gaat begeleiden, een zekere Alain, uiteraard een Belg.
Het gezelschap bestaat uit 18 middelbare mensen, de meeste hoger opgeleid en niet zelden al klaar met hun arbeidzaam leven. We zullen in de komende tijd wel merken, wat voor vlees
Er in de kuip zit.
De eerste indruk van Buenos Aires, was niet zo’n beste. Het leek nog het meest op de Baltische staten, die ik recent nog bezocht, deze zomer, dat wil zeggen: Jugendstil gepaard aan Oostblokarchitectuur. Gelukkig zou later blijken, dat de stad heel wat meer statuur straalt, dan daar geopenbaard. Bijna 40 miljoen mensen in het zesde land ter wereld als het om de grootte gaat, waarvan bijna 15 miljoen in deze stad…
De bevolking is nagenoeg blank, met een licht mediterrane uitstraling, nazaten van Spanjaarden Engelsen en Italianen en een zootje Duitsers. Haast geen negroïde mensen en geen enkele Islamiet. Ook de Aziaten, laten zich niet op opvallende wijze zien, hetgeen vreemd genoemd mag worden, want laten we eerlijk zijn met name de Chinezen, zijn normaal gesproken steeds van de partij.
Ik sprak van een schizofrene stad. Dat heeft alles te maken met de enorme verschillen tussen arm en rijk. Zo is er een kolossale nieuwe wijk, die zo op Cannary Warf in Londen lijkt, dat de gelijkenis opzienbarend is, Dure penthouses en appartementen, die niet verkopen onder een half miljoen euro, per strekkende kilometer, aanwezig, in abundance, zoals de engel sprekenden het zeggen. De onderverdieping, steevast een restaurant, uit de hoogste klasse, waar men zich laat vergasten, op spijzen ingevlogen uit de gehele wereld. Van Pasta tot sushi en natuurlijk heel veel vlees, als de keuken op Argentijnse leest geschoeid is. Ik zag er zelfs een Hooters-restaurant, waar dames met toeters van F en daarboven, de geilende gasten hun vlees vertonen.
Een elite van pak hem beet een miljoen, bezit 95% van de poen. En natuurlijk 99% van de onroerende zaken. Tel daarbij op de 5 miljoen auto’s in deze stad en je hebt een plaatje.
Na een tour door de stad, neergestreken bij la Boca, de wijk, waar het stadion staat van Boca Junior, club van Maradona, getooid in blauw wit, omdat men had besloten de kleuren te nemen, van het eerste het beste schip, dat de haven aan deed, in dit geval, inderdaad, een Zweed. De hele wijk is in felle kleuren uitgedost. Dat kwam, vertelde men mij, omdat de bewoners aan de schepen die de haven bezochten de restanten verf af troggelden, wat leidde
Tot een orgie aan kleurrestanten, maar wel een fleurig beeld.
Dit is het gebied van de Tango, oorspronkelijk een dans tussen mannen, waarbij winnaar, als eerste een dame van dubieus allooi mocht bestijgen, om aldus het genot te verkrijgen dat bij ijdelheid van winnen hoort. Totdat de dames, van lichte zeden, zich mengden in de strijd en hun plaats op eisten. Ik zag de schoonheid van de dans en begreep onmiddellijk, dat hier sprake was van voorspel in verleiden.
Later die avond aten we in en enorm restaurant, waar de kleinste biefstuk die je besteld toch altijd nog zo’n 600 gram is. El Grande, voor de echte vleeseters onder u, komt niet onder de 2000 gram op tafel en dan gaat het voor de duidelijkheid op Prime Beef. IK heb een onsje gegeten en de rest maar aan mijn maat gegeven, maar zelfs die vond een kilo wel veel, hoewel hij het wel heeft opgegeten.
De avonden hier, zijn het leukst. Temperatuur nog rond de 25 graden en het laat zich raden, hoe alle dames gekleed gaan tijdens flaneren, heren verbijsterd achter zich latend, maar altijd een glimlach als troost.
Vannacht als een blok geslapen. Om vandaag al weer vroeg paraat te staan, voor een fietstocht van een uur of vier, door de gebieden die de moeite nader waard zijn, onder leiding van een Schotse jonge man. Wel, kan u melden, dat avontuur nog bestaat, als men zich per city-bike begeeft in de heksenketel die het verkeer hier is. Het is dat ze zo verbaasd zijn een groep malloten, in hun ogen, te zien, die bezig is zijn leven te wagen, dat ze je niet gelijk overrijden, maar bloedstollend eng is het wel.En heet!
Zojuist terug gekeerd naar het oud koloniale hotel waar we verblijven en vermoeid van de 20 kilometer die we peddelden, door de indrukwekkende straten van deze wereldstad. In de supermarkt een liter bier gekocht voor 75 eurocent en mezelf tijdens dit getik verwend met een paar ijskoude glazen Argentijns gerstenat. Zo meteen weer terug naar de stad, om wat te flaneren en vanavond naar een show waar men alles verteld, over Tango, Lust en begeren.
Het meest opvallende heb ik nog niet verteld. Dat betreft het tempo, waarin de Argentijnen, zich bewegen. Zo ultra relaxed, echt niemand met haast, geen zweem van het geïrriteerde in de pas van de Amerikaan uit het Noorden. Hier zit men nog 4 uur aan tafel en eet en praat en drinkt met vrienden, die de moeite waard zijn de tijd er voor te nemen en natuurlijk om te kauwen, op die kilo vlees. Begin al een beetje van ze te houden.
Sjamaandigitaal 011206
Uw sjamaan is aanbeland in een nieuw en schizofreen land, tenminste, als het de hoofdstad betreft. Maar laten we beginnen bij de start van deze trip die in dit geval letterlijk van A. naar B. 24 uur in beslag zou nemen, zoals meestal tegenwoordig als je reis de 10.000 kilometer vliegen overschrijd. Vloog van Amsterdam naar Madrid, dat een prachtige luchthaven blijkt te bezitten, geheel anders als in mijn herinnering, aan de laatste keer, toen ik hier was, om over te stappen naar Carácas. Het personeel bij Iberia, is een tikje over de datum en loopt niet zo hard voor de clientèle. Er kon amper wat te drinken af tijdens de vlucht van bijna 12 uur en dan heb ik het niet over alcohol, maar over bijvoorbeeld water. Wakend over mijn eventuele kater, gedoogde ze 2 biertjes van 20 cl en 1 cognac, meer was, zo hoog in de wolken niet toegestaan, zo werd me verzekerd. Dacht terug aan het groot aantal keren, dat ik minstens een halve liter sterke drank, naast wijn en bier geboden, verwerkte in mijn systeem. God wat ben ik vaak gammel de vaderlandse grens gepasseerd, met een gigantische kater. Maar niets van dat al dit maal, koop zelfs geen drank of sigaretten meer in de taxfree tegenwoordig.
Rond half acht de andere morgen, bereikten we Buenos Aires, waar we werden opgewacht door degene die ons de komende tijd gaat begeleiden, een zekere Alain, uiteraard een Belg.
Het gezelschap bestaat uit 18 middelbare mensen, de meeste hoger opgeleid en niet zelden al klaar met hun arbeidzaam leven. We zullen in de komende tijd wel merken, wat voor vlees
Er in de kuip zit.
De eerste indruk van Buenos Aires, was niet zo’n beste. Het leek nog het meest op de Baltische staten, die ik recent nog bezocht, deze zomer, dat wil zeggen: Jugendstil gepaard aan Oostblokarchitectuur. Gelukkig zou later blijken, dat de stad heel wat meer statuur straalt, dan daar geopenbaard. Bijna 40 miljoen mensen in het zesde land ter wereld als het om de grootte gaat, waarvan bijna 15 miljoen in deze stad…
De bevolking is nagenoeg blank, met een licht mediterrane uitstraling, nazaten van Spanjaarden Engelsen en Italianen en een zootje Duitsers. Haast geen negroïde mensen en geen enkele Islamiet. Ook de Aziaten, laten zich niet op opvallende wijze zien, hetgeen vreemd genoemd mag worden, want laten we eerlijk zijn met name de Chinezen, zijn normaal gesproken steeds van de partij.
Ik sprak van een schizofrene stad. Dat heeft alles te maken met de enorme verschillen tussen arm en rijk. Zo is er een kolossale nieuwe wijk, die zo op Cannary Warf in Londen lijkt, dat de gelijkenis opzienbarend is, Dure penthouses en appartementen, die niet verkopen onder een half miljoen euro, per strekkende kilometer, aanwezig, in abundance, zoals de engel sprekenden het zeggen. De onderverdieping, steevast een restaurant, uit de hoogste klasse, waar men zich laat vergasten, op spijzen ingevlogen uit de gehele wereld. Van Pasta tot sushi en natuurlijk heel veel vlees, als de keuken op Argentijnse leest geschoeid is. Ik zag er zelfs een Hooters-restaurant, waar dames met toeters van F en daarboven, de geilende gasten hun vlees vertonen.
Een elite van pak hem beet een miljoen, bezit 95% van de poen. En natuurlijk 99% van de onroerende zaken. Tel daarbij op de 5 miljoen auto’s in deze stad en je hebt een plaatje.
Na een tour door de stad, neergestreken bij la Boca, de wijk, waar het stadion staat van Boca Junior, club van Maradona, getooid in blauw wit, omdat men had besloten de kleuren te nemen, van het eerste het beste schip, dat de haven aan deed, in dit geval, inderdaad, een Zweed. De hele wijk is in felle kleuren uitgedost. Dat kwam, vertelde men mij, omdat de bewoners aan de schepen die de haven bezochten de restanten verf af troggelden, wat leidde
Tot een orgie aan kleurrestanten, maar wel een fleurig beeld.
Dit is het gebied van de Tango, oorspronkelijk een dans tussen mannen, waarbij winnaar, als eerste een dame van dubieus allooi mocht bestijgen, om aldus het genot te verkrijgen dat bij ijdelheid van winnen hoort. Totdat de dames, van lichte zeden, zich mengden in de strijd en hun plaats op eisten. Ik zag de schoonheid van de dans en begreep onmiddellijk, dat hier sprake was van voorspel in verleiden.
Later die avond aten we in en enorm restaurant, waar de kleinste biefstuk die je besteld toch altijd nog zo’n 600 gram is. El Grande, voor de echte vleeseters onder u, komt niet onder de 2000 gram op tafel en dan gaat het voor de duidelijkheid op Prime Beef. IK heb een onsje gegeten en de rest maar aan mijn maat gegeven, maar zelfs die vond een kilo wel veel, hoewel hij het wel heeft opgegeten.
De avonden hier, zijn het leukst. Temperatuur nog rond de 25 graden en het laat zich raden, hoe alle dames gekleed gaan tijdens flaneren, heren verbijsterd achter zich latend, maar altijd een glimlach als troost.
Vannacht als een blok geslapen. Om vandaag al weer vroeg paraat te staan, voor een fietstocht van een uur of vier, door de gebieden die de moeite nader waard zijn, onder leiding van een Schotse jonge man. Wel, kan u melden, dat avontuur nog bestaat, als men zich per city-bike begeeft in de heksenketel die het verkeer hier is. Het is dat ze zo verbaasd zijn een groep malloten, in hun ogen, te zien, die bezig is zijn leven te wagen, dat ze je niet gelijk overrijden, maar bloedstollend eng is het wel.En heet!
Zojuist terug gekeerd naar het oud koloniale hotel waar we verblijven en vermoeid van de 20 kilometer die we peddelden, door de indrukwekkende straten van deze wereldstad. In de supermarkt een liter bier gekocht voor 75 eurocent en mezelf tijdens dit getik verwend met een paar ijskoude glazen Argentijns gerstenat. Zo meteen weer terug naar de stad, om wat te flaneren en vanavond naar een show waar men alles verteld, over Tango, Lust en begeren.
Het meest opvallende heb ik nog niet verteld. Dat betreft het tempo, waarin de Argentijnen, zich bewegen. Zo ultra relaxed, echt niemand met haast, geen zweem van het geïrriteerde in de pas van de Amerikaan uit het Noorden. Hier zit men nog 4 uur aan tafel en eet en praat en drinkt met vrienden, die de moeite waard zijn de tijd er voor te nemen en natuurlijk om te kauwen, op die kilo vlees. Begin al een beetje van ze te houden.
Sjamaandigitaal 011206
posted by SjamaanDigiTaal at 7:19 PM
<< Home