Hou het op Aarde voorlopig
Weer is een dag voorbij geschoten, zomaar weg, verleden tijd geworden.
Leef, zoals ik al eerder beschreef, van roes, naar roes, zo lijkt het. Daarmee bedoel ik ook de Buzz, van een spreekuur van 45 mensen en de verhalen die ze brengen, nog afgezien van klachten en vragen bestemd voor uw sjamaan. En toch, elke dag komt weer tot een end.
Degene die ik vroeg, op een landelijke site het stuk te publiceren, dacht dat ik spoken zag en maande mij tot rust. Er werd aan gewerkt, achter de schermen, wat dat ook betekenen mogen in geval van de LHV, die ik nog nooit iets pro actiefs heb zien ondernemen in mijn hele leven. Goed, de toekomst zal het leren. U hebt in elk geval kunnen lezen, hoe ik het zie.
In huis, de gebruikelijke door de weekse chaos van toetsen, orkest, sport en de rest, waarmee men zich amuseert, op gezette tijden.
Mijn brein, doorlopend bezig, inzicht te verkrijgen in wat er gebeurt, wat mij en degenen die ik lief heb zou kunnen raken in pijn of onaangenaam zijn. Of ik al klaar ben het tij te keren en begeren naar teveel onnodig en afhankelijk zijn, los te laten. Niet langer bang te zijn, voor het onbekende.
Roxy Music op de radio, Arrow, oude lullenzender, maar wel toffe muziek. Heb Bryan Ferry en consorten gezien in LA op de eerste rij. Kaartjes waren van platenbonzen, die niet op kwamen dagen en dus voor ons, dit jaar 24 jaar geleden alweer. Het was een Amfitheater, in de open lucht, dat weet ik nog.
Ach ik heb zoveel concerten mogen zien, Rock & Roll, Klassiek, soms adembenemend, soms psychedelisch, maar altijd muziek en dan levend!
Reizend over de hele aarde, zijn er altijd muzikanten die hun klanken met je willen delen in spelen van hun instrument. Het gekke is, dat muziek, die geen taal nodig heeft, maakt dat het lijkt, alsof je zo iemand begrijpt en na een paar liedjes, wat beter kent. Muziek, verbindt mensen en is voor mij, naast de liefde en de taal, waarschijnlijk de belangrijkste emotie, die ik ken.
Wij, zijn de eerste generatie, met een permanente soundtrack, die ons leven begeleid. Een paar flarden van een song en ik ben weer terug in 1975, of in 1989, of in 2002, whatever. Tegenwoordig, kun je je gehele muzikale verleden, met je mee nemen op een I-POd, of Zen-Creative, of hoe die apparaten ook allemaal mogen heten. Ik heb ze niet nodig, mijn soundtrack, zit in mijn hoofd, schat zo’n 250.000, stukken.
Stray Cats spelen, runnaway Boy, daarna Tony Joe White, Louisianatime, Polk Salad Annie.
Zou in New Orleans, willen zijn, een van mijn favoriete steden, om daar de Radiators te beluisteren, met Brad & Lynn en misschien Allen Toussaint te zien en te spreken of Irma Thomas, vaste bewoners van de Crescent City. Misschien toch maar naar Jazzfest dit jaar? We besluiten met de beste plaat van het jaar 2006, die van de Red Hot Chillipeppers, die met gemak, de top tien haalt van de laatste tien jaar. Kan maar niet besluiten of het Venus, of Mars moet wezen, hou het op Aarde, voorlopig.
Sjamaandigitaal 240107
Leef, zoals ik al eerder beschreef, van roes, naar roes, zo lijkt het. Daarmee bedoel ik ook de Buzz, van een spreekuur van 45 mensen en de verhalen die ze brengen, nog afgezien van klachten en vragen bestemd voor uw sjamaan. En toch, elke dag komt weer tot een end.
Degene die ik vroeg, op een landelijke site het stuk te publiceren, dacht dat ik spoken zag en maande mij tot rust. Er werd aan gewerkt, achter de schermen, wat dat ook betekenen mogen in geval van de LHV, die ik nog nooit iets pro actiefs heb zien ondernemen in mijn hele leven. Goed, de toekomst zal het leren. U hebt in elk geval kunnen lezen, hoe ik het zie.
In huis, de gebruikelijke door de weekse chaos van toetsen, orkest, sport en de rest, waarmee men zich amuseert, op gezette tijden.
Mijn brein, doorlopend bezig, inzicht te verkrijgen in wat er gebeurt, wat mij en degenen die ik lief heb zou kunnen raken in pijn of onaangenaam zijn. Of ik al klaar ben het tij te keren en begeren naar teveel onnodig en afhankelijk zijn, los te laten. Niet langer bang te zijn, voor het onbekende.
Roxy Music op de radio, Arrow, oude lullenzender, maar wel toffe muziek. Heb Bryan Ferry en consorten gezien in LA op de eerste rij. Kaartjes waren van platenbonzen, die niet op kwamen dagen en dus voor ons, dit jaar 24 jaar geleden alweer. Het was een Amfitheater, in de open lucht, dat weet ik nog.
Ach ik heb zoveel concerten mogen zien, Rock & Roll, Klassiek, soms adembenemend, soms psychedelisch, maar altijd muziek en dan levend!
Reizend over de hele aarde, zijn er altijd muzikanten die hun klanken met je willen delen in spelen van hun instrument. Het gekke is, dat muziek, die geen taal nodig heeft, maakt dat het lijkt, alsof je zo iemand begrijpt en na een paar liedjes, wat beter kent. Muziek, verbindt mensen en is voor mij, naast de liefde en de taal, waarschijnlijk de belangrijkste emotie, die ik ken.
Wij, zijn de eerste generatie, met een permanente soundtrack, die ons leven begeleid. Een paar flarden van een song en ik ben weer terug in 1975, of in 1989, of in 2002, whatever. Tegenwoordig, kun je je gehele muzikale verleden, met je mee nemen op een I-POd, of Zen-Creative, of hoe die apparaten ook allemaal mogen heten. Ik heb ze niet nodig, mijn soundtrack, zit in mijn hoofd, schat zo’n 250.000, stukken.
Stray Cats spelen, runnaway Boy, daarna Tony Joe White, Louisianatime, Polk Salad Annie.
Zou in New Orleans, willen zijn, een van mijn favoriete steden, om daar de Radiators te beluisteren, met Brad & Lynn en misschien Allen Toussaint te zien en te spreken of Irma Thomas, vaste bewoners van de Crescent City. Misschien toch maar naar Jazzfest dit jaar? We besluiten met de beste plaat van het jaar 2006, die van de Red Hot Chillipeppers, die met gemak, de top tien haalt van de laatste tien jaar. Kan maar niet besluiten of het Venus, of Mars moet wezen, hou het op Aarde, voorlopig.
Sjamaandigitaal 240107
<< Home