Kan geen Kwaad
Vandaag voelde uw sjamaan zich slecht, niet zo best te pas, zoals men hier zegt.
Net mijn vrouw verrot gescholden, die me wekte, wegens in slaap gevallen op de bank.
Het was rond half elf ’s avonds. Ga nou naar bed! Ze smeekte haast…
Ik echt op een vreemde wijze, boos, op haar en door mijn woede wakker, grauwde, nee, ga maar alleen en gun me mijn rust…
Te vroeg opgestaan, na nog geen drie uur geslapen.
Je moet een man als mij niet voor tien uur willen wekken, maar leg dat maar eens uit aan degenen die de schema’s maken.
God beter het… 07.00 uur…
De dag duurde lang.
Een patiënt of 5 per uur, dus “hemeltergend” tempo voor mij, daarnaast dertig zaken geaccordeerd, terwijl er in 7 uur aaneengesloten, 10 visites gemaakt zijn… 10?
door mijn collega die “zoek” was, in die gegeven tijd en die toe hij terug kwam op de Post slechts sprak, van honger en Dorst geleden, op die tocht. Degene met wie ik de patiënten deelde was vooral druk, met consumeren, van zijn meegebrachte boterhammetjes, die ik moest ontberen, wegens niet gesmeerd. Nu trouwens, merk ik aan het knorren daarbinnen, nog steeds niks gegeten, domweg vergeten.
U merkt het al lezer, nog steeds last van, “inmiddels-avond/was/ochtend-humeur”, wat trouwens niet verbeterd, nu degene die ik mijn vermoeidheid toevertrouw in weg masseren zelf vroeg haar bed in wou… Wat heb ik aan zo’n vrouw?
Shit, uw Sjamaan, heeft niet bepaald het meest gemakkelijke weekend in zijn carrière.
Zocht de anonimiteit van de kroeg, waar ik iets te graag kom en trof een stuk of wat mooie meiden, die allen mijn patiënten bleken te wezen. Ze vonden me aardig, zo lieten ze blijken, al vergde het een man om een Tripel te bestellen, voor de dokter.
Waarom komt niet iedereen die zichzelf aan jou verwant weet, op gezette tijd, dus ook als het goed gaat, voor de duidelijkheid, eens langs als teken van waarderen, dat jij er al die tijd hebt gezeten en gewacht, just in case?
Even van elkaar te leren hoe het gaat, kan geen kwaad.
Sjamaandigitaal 220107 (verjaardag van mijn vader 220125)
Net mijn vrouw verrot gescholden, die me wekte, wegens in slaap gevallen op de bank.
Het was rond half elf ’s avonds. Ga nou naar bed! Ze smeekte haast…
Ik echt op een vreemde wijze, boos, op haar en door mijn woede wakker, grauwde, nee, ga maar alleen en gun me mijn rust…
Te vroeg opgestaan, na nog geen drie uur geslapen.
Je moet een man als mij niet voor tien uur willen wekken, maar leg dat maar eens uit aan degenen die de schema’s maken.
God beter het… 07.00 uur…
De dag duurde lang.
Een patiënt of 5 per uur, dus “hemeltergend” tempo voor mij, daarnaast dertig zaken geaccordeerd, terwijl er in 7 uur aaneengesloten, 10 visites gemaakt zijn… 10?
door mijn collega die “zoek” was, in die gegeven tijd en die toe hij terug kwam op de Post slechts sprak, van honger en Dorst geleden, op die tocht. Degene met wie ik de patiënten deelde was vooral druk, met consumeren, van zijn meegebrachte boterhammetjes, die ik moest ontberen, wegens niet gesmeerd. Nu trouwens, merk ik aan het knorren daarbinnen, nog steeds niks gegeten, domweg vergeten.
U merkt het al lezer, nog steeds last van, “inmiddels-avond/was/ochtend-humeur”, wat trouwens niet verbeterd, nu degene die ik mijn vermoeidheid toevertrouw in weg masseren zelf vroeg haar bed in wou… Wat heb ik aan zo’n vrouw?
Shit, uw Sjamaan, heeft niet bepaald het meest gemakkelijke weekend in zijn carrière.
Zocht de anonimiteit van de kroeg, waar ik iets te graag kom en trof een stuk of wat mooie meiden, die allen mijn patiënten bleken te wezen. Ze vonden me aardig, zo lieten ze blijken, al vergde het een man om een Tripel te bestellen, voor de dokter.
Waarom komt niet iedereen die zichzelf aan jou verwant weet, op gezette tijd, dus ook als het goed gaat, voor de duidelijkheid, eens langs als teken van waarderen, dat jij er al die tijd hebt gezeten en gewacht, just in case?
Even van elkaar te leren hoe het gaat, kan geen kwaad.
Sjamaandigitaal 220107 (verjaardag van mijn vader 220125)
posted by SjamaanDigiTaal at 1:13 AM
<< Home