Tij te Keren

Weer enigszins gerust, hervat sjamaan zijn leven

Lucinda, zingt, over een leven zonder tranen, hartverscheurend. Ik kook hachee, met spruiten en andijviesalade, het is maandag, eerste dag van een nieuwe week.

Was zo vermoeid door alcohol, gebrek aan slaap en tal van zaken die mijn emoties raken in de diepere kernen, dat ik ruzie moest maken met mezelf en mijn gelieven. Nochtans, lijk ik uitgeslapen, hetgeen tot half drie duurde, deze middag. Nu 17.00 uur en spoedig hongerige jongensmagen, die half schreeuwend, vragen, wanneer er nou eens gegeten wordt, een keer. Plus drie dames, ook mijn lief ’s zus is terug gekomen van haar chemokuur, van wie het allemaal wel wat trager mag verlopen.

Sta in gedachten stil, bij gegeven, dat mijn vader vandaag 82 zou zijn geworden en het feit dat ook mijn zwakzinnige zus, vandaag haar verjaardag “viert”. Gehaald door mijn broer gebracht naar mijn moeder, die tegen me zei: Ik doe het zolang het nog gaat, voor Haar. Ze is ook een kind van mij.

Voel me nog steeds op een wonderlijke manier verloren, tussen reizen door. Vier weken, nee minder, voor ik naar Cambodja vlieg en Anghor Wat, haar geheimen prijs geeft aan uw sjamaan. Dan in maart NY en in april, de Hermitage, met mijn moeder. Voorjaar vliegt voorbij en tijd, dat loeder, jaagt op mij…

Jankende gitaren, in de ruimte, waar langzaam iedereen binnendruppelt, gezogen door hachee, die pruttelt en inderdaad heerlijk ruikt.

Er gaat niks boven de lucht van geurend vlees, hoe dan ook genoten

Lucht, hiervoor al weer grijs en kil ogend, terwijl rechts van mij, de Zon, de aarde kust in laatste stralen strelend door de takken, uitgeblust.

Laatste slok van tweede Tripel uit West Malle en nog steeds die juichende gitaren.

Onrustig nog, van binnen. Moet een list verzinnen, om het Tij te keren.

Sjamaandigitaal 220107