Mettertijd

Net terug van een avonddienst op de HAP, u kent dat gevoel denk ik wel, op weg naar je eerste biertje, zat ik nog eens even na te denken, over de stand van zaken in huisartsenland.
Liet me in gedachten mee voeren naar rumoeriger tijden, niet eens zo lang geleden, waarbij het ging om regie in zorg te leveren en wat dat waard mocht zijn. Sterker nog, welke rol, wij daarin als huisartsen zouden kunnen spelen.

Wij wisten nog niet, wat er zou gaan gebeuren, onmiddellijk na de jaarwisseling die 2006 in luidde, maar we hebben het wel geweten in het jaar dat volgde. Schat in, dat menig huisarts de relatie met zijn assistente(s), langs het randje heeft zien gaan, om nog maar te zwijgen, over de stiltes die gevallen moeten zijn, in relaties met gelieven die al heel lang duurden….

Het is met andere woorden, helemaal niet zo fijn gegaan, de afgelopen, bijna 16 maanden.

Bemerk, dat er een soort van vermoeidheid is geslopen in de houding van de meesten die ik als collega’s ken. Zoiets, van: we wachten wel even, voor we ons laten gaan, wij schrikken niet zo snel. Maar desondanks, heb ik gemerkt, waren er veel die toch tenminste werden geïrriteerd door wat hen ongevraagd was opgedrongen als een nieuw systeem, waaraan je je maar aan te passen had. Geen keus met andere woorden.

Inmiddels lijkt men Murw…

Geef toe, zelfs ik, heb het op een X-Moment, maar even laten zitten, moe gestreden als het ware, meer in de ban van Geld & M&I en wat er “Binnen “kwam, dan van wat mij ooit dreef, de zorg voor de mensen, die mij hadden uit gekozen.

De laatste tijd, komt de boosheid weer terug en wordt er in mijn hoofd, weer ruimte vrijgemaakt, voor wat ik altijd als belangrijk heb ervaren:

De relatie die ik al bijna 25 jaren heb, met degenen die ik als patiënten zie, mijn tijd-genoten.
De wijze, waarop ik hun levenswandel zie, waar ik in mee heb mogen lopen.
De delen die we samen als verleden hebben mogen samenvatten, waarop we onze toekomstige relatie baseren en de waarde waaruit die bestaat.
Het persoonlijke, unieke, haast door verlangen ingegeven, willen delen.

Huisartsengeneeskunde, is een persoonlijke zaak. Soms een taak, die nu een keer hoort bij een vak gekozen. Noem het goed betaalde Roeping, noem het Professie, voor mij is het een relationele zaak in de tijd. Ik persoonlijk, zit niet op “Marktwerking” te wachten, integendeel.
Ik wil de dokter zijn, net zoals ik denk velen onder u, die een relatie onderhoud, die men vertrouwt, in de tijd die komt en mettertijd, bewijst dat er waarde in schuilt.



Sjef Willemen, huisarts te Hengelo(O) 140407