Stappen van de Passen

Ook vandaag weer omgevlogen, zijn thans de eerste uren aangebroken van vrijdag de dertiende april. Wordt een lange dag voor uw sjamaan, van 08.00-24.00 uur, wegens avonddienst op de HAP. Geloof, dat piloten, niet langer dan 8 uur mogen, of hooguit 10, net als chauffeurs, maar artsen, draaien hun hand niet om voor een dubbele shift in die orde van grootte. Word wel eens wat triest, als ik mensen met een K*T baantje van 12-16 uur per week (!), hoor klagen, dat ze zo moe zijn…

Het lijkt wel of de Volkskrant, een soort geniepig offensief gestart is in de categorie ontmaskering der non valeurs:

Eerst dinsdag een verhaal over professionele, niet werkers met uitkering + eigen huis(…)
Vervolgens, gisteren de leraren, die aan 60 dagen vakantie, + 100 dagen weekend verlof, plus God mag weten hoeveel uren lesuitval, niet genoeg hebben. Hoe besta je het te vragen dat een groep die 2 x zo veel vrije dagen heeft dan een niet ambtenaar, in de “vakantie”, een tandje extra zou willen bijzetten…
Vandaag, de rest van de ambtenarij, die er in drie jaar 10.3% bij krijgt (…?), inclusief 1200, van de 1800 euro retour, voor de ziektekosten (…)
Voeg daarbij het ambulancepersoneel van 50+, dat ’s nachts niet meer wil werken (en de huisartsen dan?)
De beroepsmilitair, die met 55(…?) met pensioen mag.

Het zal wel aan mij liggen, maar met alle respect, valt er nog heel wat te halen en te revalideren, als het om de status gaat van bepaalde groepen.

Dit gezegd hebbende, stel ik vast, dat ik hard werken eigenlijk heel leuk vind. Zou er niet aan moeten denken, een doelloos leven te leiden en totaal afhankelijk te zijn, van wat me als een hond wordt toegeworpen, zonder enigen vorm van directie mijnerzijds. Ervaar de satisfactie in de vorm van genoegen, dat een rijk leven heet.

Verse bloemen, nooit gezeik, over een boek, dat je verrijkt, als je de tijd vindt het te lezen, je kunt het simpelweg kopen. Altijd in je stamkroeg binnen kunnen lopen, in de wetenschap, dat de rekening die komt te zijner tijd, door lief wordt betaald, hooguit begeleid door een opmerking in de trant van: “Rob zal wel blij zijn dat je weer even in het land bent…”.

Maar vooral besef, van waarde van aardse en meer geestelijke zaken, die je gegund geschonken zijn, omdat ze klaarblijkelijk lagen op het pad dat jij mocht gaan, waarnaar nieuwsgierigheid en drang tot weten je hebben geleid, op de kracht van levenslust.

Waar jouw levensloop zich thans voltrekt, soms slingerend, dynamisch, soms in diepe rust die hangt in stappen van de passen.

Vele schrijvers voor mij, hebben vast gesteld, dat een mens de dag moet plukken en haar moet wringen, tot de laatste druppel nu, verleden is geworden. Zo, alleen zo, dient een mens te leven.

Sjamaandigitaal vrijdag 130407