Zoet

Nog even dit

Het valt me op, dat er de laatste tijd, steeds meer mensen zijn, die het niet meer zien zitten, zoals hun leven gaat. Ze missen zogezegd de inspiratie er iets van te willen maken en zijn daarnaast opvallend vaak, zoo moe…

Zelfs een uitkering aan vragen, schijnt ze moeite te kosten en klagen, wordt zo lijkt het een tweede natuur. Alles om maar in het straatje niet te bemiddelen te raken en laat me met rust met uitroeptekens geschreven, op het denkbeeldige CV, geen enkel idee, nee, om er iets van te maken. Belangstelling? Waarvoor, kun je daar wat mee?

Als ik nu vrij zou zijn, dit laatste puur ter inspiratie van degenen die niet weten waar te gaan en hoe dit pad te treden, met finesse, zou ik heel veel buiten zijn en licht genieten. Naast gegeven dat elke stap gezet er een gekozen is. Ik zou me laten leiden door wat in tijd geboden aanwezig maar ook te realiseren is. Bijvoorbeeld, zou ik kunnen praten met mensen die net een tentoonstelling hebben bezocht, om zelf geïnspireerd te raken om ook te gaan te kijken en staren naar wat iemand voor alleen mij oog gemaakt heeft, naar het schijnt.

Zal ik me laten verrassen, door het meisje met de rode paardenstaart te volgen, tot diep in de bibliotheek, waar zij verkiest weg te zinken in Oosterse geschriften, terwijl, jij, haar zorgvuldig bewakend, de kranten bekeek, die voorradig waren en daarna de tijdschriften, waarin je uiteindelijk verdronk, je niet bewust van haar verdwijnen.

Laat me je stappen laten tellen en betekenis verlenen aan wat in geschriften langs de kant genoten kan worden in taal aan een geregen tot zinnen die dienst verlenen en een reden bieden door te gaan, uitroepteken!

Wil je alsjeblieft, waar je nu staat, even blijven staan en een seconde of wat bewustzijn kweken, voor wat daar voor je spiegelt in het zwarte water…

Nee, vriend, nog geen tijd te gaan…

Voel in ritme van de stappen, wat ondoorgrondelijk wellicht, iedereen kan snappen die dit pad moet gaan en hoe met elke pas gedaan, eind doel nader is dan ooit daarvoor, gewoon vanwege weg gedaan en terug geen optie.

Zou vermoeidheid willen verwijderen, uit de besluitelozen. Zou ze een duwtje willen geven in de rug. Geloof me er is geen weg terug, alleen maar liefde, langs de kant, zachte en troostende handen, die gerust zijn strelen, tot, vertrouwen nader, als men zich vleien durft op schoot, daartoe bereid en mag spelen met wat zij verkiest te delen, in nattigheid verborgen.

Zoals gezegd, maak ik me soms zorgen, om mensen, die dit alles verloren, zichzelf soms vergeten zijn, zich niet geborgen weten, wegens venijn, dat overheerst in smaken tussen zuur & bitter in, geen zoet gemengd met oester & citroen, weg geslikt met champagne.

Geen poen ook uiteraard, om een beetje smaak te etaleren, louter begeren naar Zoet…


Sjamaandigitaal 170407