Domweg Verloren Tijd

Voel de onrust
In me razen
En heb geen idee
Waarom
Voel mijn pols
Met meer dan
Honderd twintig
Slagen en kan
Gedachten niet
Verdragen
Die mijn hoofd
Doen bonken
Allen over
Dood die komt

Was zo moe
En kon niet wachten
Om mijn hoofd daar
Neer te leggen
Waar zacht kussen
Naar me lonkt
Maar toen ik lag
Kon ik
Niet slapen
En tolden
Gedachtestromen
Als bezeten in
Het rond

Teveel demonen
Die me kwellen
Angst die tot
Verliezen leidt
Van kalmte
Die ooit heerste
Diep van binnen
Twijfel in plaats
Van zekerheid
Die ik als waarheid
Heb ervaren
En me sprakeloos
Verstomd

Zal wel
Komen
Door de
roofbouw
Die ik pleegde
Al die jaren
Op mijn lijf

Arrogant ja
Toegegeven
Maar ik dacht
Ach nog heel even
Heb toch
Niet zo lang
Te leven…

Maar leef al
Te lang in
Geleende tijd

Voel de hete adem
Van iets kwaads dat
Nadert en me op
De hielen zit
Om me naar diepte
Mee te sleuren
Naar de bodem
Van de put
Waar licht
Niet langer reikt

Al te vaak
Heb ik gezworen
Dat het beter
Ware te kiezen
Voor helderheid
In plaats van zweven
En drang naar roes
Te laten bepalen
Hoe leeg een
Leven zo kan zijn

De onrust die ik
In mij
Is een
Mengelmoes
Van schuldgevoel
En spijt
Voor domweg
Verloren
Tijd

Sjamaandigitaal 220707