collegialiteit
Denk na over hoe ik ooit als huisarts begon bijna 26 jaar geleden. Samen met een dame die mijn vrouw zou worden en een maat waarvan ik zeker was.
Gestart, geen cent te makken uiteraard. Maar wel een Stereo state of the art en de grootste Tv die we ons wensten samen naast een bank waarin je weg kon zakken als je dromen had. Alle tijdschriften de moeite waard en alle kranten elke dag. Wie kon ons wat maken in die tijd?
Zes maanden duurde het voor we de eerste 100 mensen hadden ingeschreven. Vijf jaar dienst doen voor we een beetje hulp kregen van de buren. Daarvoor was het 24/7 all the time. Dus altijd werken voor de duidelijkheid. Kom daar maar eens om in dit soort tijden weet je…
Wij groeiden groter sterker uiteraard door al die jaren en wisten inmiddels > dan 8000 mensen te vergaren die zich tot ons wenden als behandelaar.
Alles gedaan daarvoor uiteraard. In Juli 1999 als eerste in onze Delta POH aangevraagd omdat we begrepen welke kant het opging ondertussen. En geslaagd als het om de meiden ging die hun HBO opleiding hebben gehaald in Nijmegen uiteraard, onze Alma Mater.
We werkten ons zelf een slag in de rondte en besloten uiteindelijk zelfs als een van de eersten die dat overwogen een zogenaamde HOED te bouwen uiteraard zonder ook maar een dubbeltje steun noch van gemeente noch van verzekeraar of wie daarvoor zelfs maar in aanmerking kwam, dus in ons eentje betaald.
Alles gedaan om te anticiperen op wat er werd gevraagd van ons. Assistentes voorbereid op verantwoordelijkheid te nemen plus begeleid in ons streven daartoe.
Dan 2006. De Man wiens naam we nooit meer zullen noemen onder regie van Ab Klink, introduceert een nieuw stelsel. Geen des investering, geen compensatie voor wat is ingeleverd mettertijd slechts ellende.
Wij huisartsen werkten door uiteraard onze verliezen verbijtend en ons verlies verbijsterend accepterend. We werkte toch harder immers…
Nu is het September 2009. Zelf heb ik kanker in mijn meest favoriete klier al een tijdje, die zo als dat heet is uitbehandeld. Wachtend op een oordeel waarvan ik denk dat het niet al te best is als het gaat om de waarden gevonden. Waarschijnlijk ga ik dood.
Daarnaast is mijn jongste zus overleden, zo maar, zoals dat soms gaat. Waarmee iedereen vrede heeft trouwens maar dat terzijde. Ze wordt gecremeerd aanstaande zaterdag ergens in Heeze. Tegelijkertijd heb ik een dienst die zich afspeelt van 08.00 uur tot 17.00 uur waarvoor niemand zich wil lenen tot op heden. Wat heet collegialiteit? Zou het werkelijk niet weten.
Sjamaandigitaal 300909
Gestart, geen cent te makken uiteraard. Maar wel een Stereo state of the art en de grootste Tv die we ons wensten samen naast een bank waarin je weg kon zakken als je dromen had. Alle tijdschriften de moeite waard en alle kranten elke dag. Wie kon ons wat maken in die tijd?
Zes maanden duurde het voor we de eerste 100 mensen hadden ingeschreven. Vijf jaar dienst doen voor we een beetje hulp kregen van de buren. Daarvoor was het 24/7 all the time. Dus altijd werken voor de duidelijkheid. Kom daar maar eens om in dit soort tijden weet je…
Wij groeiden groter sterker uiteraard door al die jaren en wisten inmiddels > dan 8000 mensen te vergaren die zich tot ons wenden als behandelaar.
Alles gedaan daarvoor uiteraard. In Juli 1999 als eerste in onze Delta POH aangevraagd omdat we begrepen welke kant het opging ondertussen. En geslaagd als het om de meiden ging die hun HBO opleiding hebben gehaald in Nijmegen uiteraard, onze Alma Mater.
We werkten ons zelf een slag in de rondte en besloten uiteindelijk zelfs als een van de eersten die dat overwogen een zogenaamde HOED te bouwen uiteraard zonder ook maar een dubbeltje steun noch van gemeente noch van verzekeraar of wie daarvoor zelfs maar in aanmerking kwam, dus in ons eentje betaald.
Alles gedaan om te anticiperen op wat er werd gevraagd van ons. Assistentes voorbereid op verantwoordelijkheid te nemen plus begeleid in ons streven daartoe.
Dan 2006. De Man wiens naam we nooit meer zullen noemen onder regie van Ab Klink, introduceert een nieuw stelsel. Geen des investering, geen compensatie voor wat is ingeleverd mettertijd slechts ellende.
Wij huisartsen werkten door uiteraard onze verliezen verbijtend en ons verlies verbijsterend accepterend. We werkte toch harder immers…
Nu is het September 2009. Zelf heb ik kanker in mijn meest favoriete klier al een tijdje, die zo als dat heet is uitbehandeld. Wachtend op een oordeel waarvan ik denk dat het niet al te best is als het gaat om de waarden gevonden. Waarschijnlijk ga ik dood.
Daarnaast is mijn jongste zus overleden, zo maar, zoals dat soms gaat. Waarmee iedereen vrede heeft trouwens maar dat terzijde. Ze wordt gecremeerd aanstaande zaterdag ergens in Heeze. Tegelijkertijd heb ik een dienst die zich afspeelt van 08.00 uur tot 17.00 uur waarvoor niemand zich wil lenen tot op heden. Wat heet collegialiteit? Zou het werkelijk niet weten.
Sjamaandigitaal 300909
posted by SjamaanDigiTaal at 7:50 PM
<< Home