sjamaandigitaal 150906
Soms duurt het lang voor het tot je door dingt dat het een prachtige dag is. Vandaag duurde het bij mij tot 21.15 uur, het moment dat ik mijn automobiel verliet om een bezoekje af te leggen bij een oude dame met een dik been.
Ik trof de twee tachtigjarige buren/vriendinnen, zich als zusjes gedragende giebelkonten aan in de keuken. De patiënte in kwestie met slechts een pyjamajasje gezeten op een Tomado krukje, de mantelzorgster. Besmuikt lachend achter haar hand.
Ik besloot dat het geen trombosebeen was, of iets waar dringend ingrijpen gewenst leek en besloot als een goed sjamaan af te wachten echter niet na ze op het hart gedrukt te hebben, dat de ware genezing ook uit goed naoberschap voort kwam. Ze knikten beide instemmend en zwaaiden tot ik de hoek om was.
Sjamaan heeft dienst en kan niet slapen. Teveel onaffe zaken teveel prikkels die nog raken waar het zich voelen laat.
Maar een mooie dag was het! De lucht voelde letterlijk zwoel en het zwerk kleurde prachtig.
Stond vandaag een tikje geprogrammeerd op de automaat, zelfs als het om mensen ging die wanhopig waren. Soms wil ik me niet laten raken. Na zo’n vakantieperiode, zo lijkt het, regent het relationele crisissen. Het aantal jonge mensen die ik ken die inmiddels voor de 2 e keer gescheiden zijn en soms moeten ouderen over gezinnen van 4 verschillende vaders en moeders, is verbijsterend hoog. Vechten voor een relatie is voor velen geen optie.
En het overgrote merendeel der mensen, sukkelt door zijn leven en lijkt het niet te deren dat wat ooit belangrijk leek, niet langer meer geambieerd dan wel begeerd wordt.
Haast nooit komt et voor, dat iemand op mij toesnelt met de mededeling: “Moet je horen wat een prachtige dichtregel ik aantrof boven een overlijdensbericht”, of: “Ik luisterde voor het eerst naar symfonisch werk van Scriabin en raakte compleet van slag”, laat staan, dat mensen zaken debiteren die de liefde aan gaan of het treffen dan wel geraakt zijn door het goede en vredige dat we allen zoeken.
Waar is de neiging, juist die zaken die wezenlijk lijken, niet te bespreken door ontstaan? Is het gebrek aan geloof in de goede afloop? Durven mensen niet te dromen, uit angst dat wat ze begeren nooit in werkelijkheid zal plaats vinden. Schaamt men zich voor verlangen naar werkelijke waarde, is het angst de liefde te verliezen na haar gevonden te hebben?
Vreemd is het wel.
Dit weekend, ga ik fietsen en lopen met oude vrienden. Vaak zijn de delen, waarop slechts de adem van de ander hoorbaar is in hijgen het meest veelzeggende deel van de communicatie.
Echte vrienden, kunnen zwijgen, want wat gezegd moest is gezegd, wat van belang is wordt ter stond gemeld.
Nog een portie Rogi Wieg en CS en dan naar onverwachte plekken, waar visioenen dromen worden die op levendige wijze, geest verruimen en verrijken
Sjamaan 150906
Ik trof de twee tachtigjarige buren/vriendinnen, zich als zusjes gedragende giebelkonten aan in de keuken. De patiënte in kwestie met slechts een pyjamajasje gezeten op een Tomado krukje, de mantelzorgster. Besmuikt lachend achter haar hand.
Ik besloot dat het geen trombosebeen was, of iets waar dringend ingrijpen gewenst leek en besloot als een goed sjamaan af te wachten echter niet na ze op het hart gedrukt te hebben, dat de ware genezing ook uit goed naoberschap voort kwam. Ze knikten beide instemmend en zwaaiden tot ik de hoek om was.
Sjamaan heeft dienst en kan niet slapen. Teveel onaffe zaken teveel prikkels die nog raken waar het zich voelen laat.
Maar een mooie dag was het! De lucht voelde letterlijk zwoel en het zwerk kleurde prachtig.
Stond vandaag een tikje geprogrammeerd op de automaat, zelfs als het om mensen ging die wanhopig waren. Soms wil ik me niet laten raken. Na zo’n vakantieperiode, zo lijkt het, regent het relationele crisissen. Het aantal jonge mensen die ik ken die inmiddels voor de 2 e keer gescheiden zijn en soms moeten ouderen over gezinnen van 4 verschillende vaders en moeders, is verbijsterend hoog. Vechten voor een relatie is voor velen geen optie.
En het overgrote merendeel der mensen, sukkelt door zijn leven en lijkt het niet te deren dat wat ooit belangrijk leek, niet langer meer geambieerd dan wel begeerd wordt.
Haast nooit komt et voor, dat iemand op mij toesnelt met de mededeling: “Moet je horen wat een prachtige dichtregel ik aantrof boven een overlijdensbericht”, of: “Ik luisterde voor het eerst naar symfonisch werk van Scriabin en raakte compleet van slag”, laat staan, dat mensen zaken debiteren die de liefde aan gaan of het treffen dan wel geraakt zijn door het goede en vredige dat we allen zoeken.
Waar is de neiging, juist die zaken die wezenlijk lijken, niet te bespreken door ontstaan? Is het gebrek aan geloof in de goede afloop? Durven mensen niet te dromen, uit angst dat wat ze begeren nooit in werkelijkheid zal plaats vinden. Schaamt men zich voor verlangen naar werkelijke waarde, is het angst de liefde te verliezen na haar gevonden te hebben?
Vreemd is het wel.
Dit weekend, ga ik fietsen en lopen met oude vrienden. Vaak zijn de delen, waarop slechts de adem van de ander hoorbaar is in hijgen het meest veelzeggende deel van de communicatie.
Echte vrienden, kunnen zwijgen, want wat gezegd moest is gezegd, wat van belang is wordt ter stond gemeld.
Nog een portie Rogi Wieg en CS en dan naar onverwachte plekken, waar visioenen dromen worden die op levendige wijze, geest verruimen en verrijken
Sjamaan 150906
posted by SjamaanDigiTaal at 8:26 PM
<< Home