Op Wacht

Bevind me in het midden van mijn laatste dienst “oude stijl”. Dat wil zeggen dat binnenkort ook de stad waarin ik leef, zich aangesloten weet op een zogenaamde CHP.
Het gebouw is bijna klaar, de cursussen, zo druk bevolkt, dat men soms even op zijn beurt moet wachten om weer eens naar hartstocht te reanimeren. En ook de kekke auto van de zaak, bestuurt door een student die graag een koffer voor je draagt en heeft geleerd te slippen met blauw licht, doet menigeen begeren naar zijn eerste taak…

Het klinkt een beetje flauw misschien, maar veel van wat geboden wordt op zo een Centrale Huisartsen Post, is de schijn van veiligheid, boven elke twijfel verheven. Alsof een imposante auto met een AED echt zoveel toevoegt als je tegelijkertijd, je werkgebied tot zo’n keer of 6 vergroot… Geloof me dood is dood, hoe hard je ook rijdt.

Aan de andere kant, denk ik ach we zien wel wat het brengen zal. Het zal de nieuwe tijd wel wezen. En als er dan toch wordt gepoogd om kwaliteit niet geheel uit te leveren aan protocollaire spoedeisende disciplines, laat dan alsjeblieft, degenen, die dat het meest verdienen, worden geloofd in urgentie, waarmee we ze moeten bedienen. Ik heb het over terminale zielen, maar ook zij met zorg omgeven die een dossier moeten hebben om door te geven aan wie er mee werkt.

We zullen zien of het verwordt tot Quick Fit Hap Snap, of gewoon een Solide Hap.

Vannacht voor het laatst voor Mijn Kudde, op wacht.

Sjamaandigitaal 191006