Sprint de Week er weer Vandoor
Bezoek aan mijn moeder, de hoeder van mijn genen en daarnaast de liefste oude dame die ik ooit ik zweer ooit in mijn leven ben tegen gekomen, viel in goede aarde.
Het is ook best een goed gevoel om zoevend door een herfstzon, per Cadillac, genietend van een verse smoke, met naast je, oudste zoon, op zijn laptop werkend aan jouw site en achterin twee Hip Hop freaks, die eendrachtig hebben besloten zich krachtig uit te drukken, door graffiti taal, nu eens op zijn fraaist getekend, hier in haast een kunstenscenering vorm te geven. Top dus! Voeg daarbij het gegeven dat wij reisden naar een lieve vrouw door ons allen gewaardeerd en u zult begrijpen, voor een maandag, niet verkeerd.
Het ging goed met mijn moeder die dit jaar haar man, mijn vader zag verdwijnen uit het levend deel van de relatie, zachtjes aan, nog steeds gekoesterde herinnering, vooral aan niet die laatste jaren, maar wat er vooraf aan ging.
Als men vergrijzend Nederland beziet, heeft Magere Hein een ogenschijnlijk groot plezier in het plukken van de mannen eerst, waarna de weduwes vaak vallen in het befaamde gat, dat volgt op de crematie. En vrouwen blijven over. Vrouwen die met elkaar een leven delen dat bestaat uit onderdelen van vertrouwen en een boodschap voor elkaar.
Mijn moeder heeft zich heel haar leven op meer dan voortreffelijke wijze gekwijt, van het belangrijkste dat een slimme meid moet weten: ben voorbereid, op mindere tijd en God weet dat ze heeft geleden onder dat feit. Niettemin, zette ze elke dag, haar kleine ferme schouders, met een lach er toch weer onder. Dat is wat ik bewonder: altijd geven en overleven, kleine donder… Ach mijn moeder is een wonder…
Zoals voorspelt, omgeven door drie zich voorbeeldig gedragende zonen, voorgesteld om te gaan eten, op stand. Nadat ik onderweg nog even eerste hulp moest verlenen, aan een man, zo bleek achter het stuur gezeten, na de klap tegen een lantaarn, dat ik dacht, die is er geweest . Toen ik hem uit de wagen haalde omdat ik dacht dat ik benzine rook, dacht ik, nee het is terpentijn, dus het moet een schilder zijn, niks sterf…. Witte verf. Desondanks, was onze vriend de klap nog niet geheel ten boven, al putte ik vertrouwen uit het feit dat hij voor de schrik een sjekkie van de zware soort bliefde te roken.
Na dit korte intermezzo, bereikten wij een prachtig gelegen restaurant, tot mijn stomme verbazing tot de laatste stoel gevuld op een maandag met gegoede burgerij, waarvan er een volgens de blue tooth van mijn zoon, Theo bleek te heten. Anyway, mijn moeder en zonen en ook ik genoten, van het heerlijke eten daar geboden, maar beter dan het eten was de blik in haar ogen.
Daarna laagvliegend, naar huis toe gezogen op het grote zwarte pad. Bob Marley die ons verenigd op de stereo, die ongelooflijk klinkt als het volume hoog mag en zelfs Doo Wob, bleek tot het repertoire te horen, dat wij als familie binnen no time onder de knie bleken te hebben, was trots op mijn zingende zonen.
Mijn lief, bleek, thuis aangekomen, bezig met administratie en zaken die met geld hebben te maken. Ik geef haar mijn pas en hoor later wel, hoe groot de schade was en verder heeft ze dienst. Zo sprint de week er weer vandoor, zonen, meiden op 1 oor en ik nog wat daartussen.
Sjamaandigitaal 241006
Het is ook best een goed gevoel om zoevend door een herfstzon, per Cadillac, genietend van een verse smoke, met naast je, oudste zoon, op zijn laptop werkend aan jouw site en achterin twee Hip Hop freaks, die eendrachtig hebben besloten zich krachtig uit te drukken, door graffiti taal, nu eens op zijn fraaist getekend, hier in haast een kunstenscenering vorm te geven. Top dus! Voeg daarbij het gegeven dat wij reisden naar een lieve vrouw door ons allen gewaardeerd en u zult begrijpen, voor een maandag, niet verkeerd.
Het ging goed met mijn moeder die dit jaar haar man, mijn vader zag verdwijnen uit het levend deel van de relatie, zachtjes aan, nog steeds gekoesterde herinnering, vooral aan niet die laatste jaren, maar wat er vooraf aan ging.
Als men vergrijzend Nederland beziet, heeft Magere Hein een ogenschijnlijk groot plezier in het plukken van de mannen eerst, waarna de weduwes vaak vallen in het befaamde gat, dat volgt op de crematie. En vrouwen blijven over. Vrouwen die met elkaar een leven delen dat bestaat uit onderdelen van vertrouwen en een boodschap voor elkaar.
Mijn moeder heeft zich heel haar leven op meer dan voortreffelijke wijze gekwijt, van het belangrijkste dat een slimme meid moet weten: ben voorbereid, op mindere tijd en God weet dat ze heeft geleden onder dat feit. Niettemin, zette ze elke dag, haar kleine ferme schouders, met een lach er toch weer onder. Dat is wat ik bewonder: altijd geven en overleven, kleine donder… Ach mijn moeder is een wonder…
Zoals voorspelt, omgeven door drie zich voorbeeldig gedragende zonen, voorgesteld om te gaan eten, op stand. Nadat ik onderweg nog even eerste hulp moest verlenen, aan een man, zo bleek achter het stuur gezeten, na de klap tegen een lantaarn, dat ik dacht, die is er geweest . Toen ik hem uit de wagen haalde omdat ik dacht dat ik benzine rook, dacht ik, nee het is terpentijn, dus het moet een schilder zijn, niks sterf…. Witte verf. Desondanks, was onze vriend de klap nog niet geheel ten boven, al putte ik vertrouwen uit het feit dat hij voor de schrik een sjekkie van de zware soort bliefde te roken.
Na dit korte intermezzo, bereikten wij een prachtig gelegen restaurant, tot mijn stomme verbazing tot de laatste stoel gevuld op een maandag met gegoede burgerij, waarvan er een volgens de blue tooth van mijn zoon, Theo bleek te heten. Anyway, mijn moeder en zonen en ook ik genoten, van het heerlijke eten daar geboden, maar beter dan het eten was de blik in haar ogen.
Daarna laagvliegend, naar huis toe gezogen op het grote zwarte pad. Bob Marley die ons verenigd op de stereo, die ongelooflijk klinkt als het volume hoog mag en zelfs Doo Wob, bleek tot het repertoire te horen, dat wij als familie binnen no time onder de knie bleken te hebben, was trots op mijn zingende zonen.
Mijn lief, bleek, thuis aangekomen, bezig met administratie en zaken die met geld hebben te maken. Ik geef haar mijn pas en hoor later wel, hoe groot de schade was en verder heeft ze dienst. Zo sprint de week er weer vandoor, zonen, meiden op 1 oor en ik nog wat daartussen.
Sjamaandigitaal 241006
posted by SjamaanDigiTaal at 1:35 AM
<< Home