Twents Erbarmen

Zondagmiddag, is voor mij een uur of twee geleden begonnen, met koffie en een kleine krant, wat heilige rook en ja, ook wat je na dertig jaar, graag nog mag doen, bij start van de zevende dag.

Rusten en lusten derhalve.

Inmiddels knalt Pearl Jam (Dallas 2000) uit de speakers en voel ik de bassen, mijn middenrif betrillen.

Hier buiten, achter me, brult het gras de grond uit en schieten bomen in de knop. December 2006, veel gekker moet het niet worden. Zelfs de zon, dreigt voor even een knipoog te geven, voordat ze te snel weer verdween.

Zoon en vrouw, naar de koopzondag, waar er nog gauw, een jas voor de jongste diende te worden aangeschaft ik werkend door een pak kranten van bijna 3 weken en een dikke pak post plus uiteraard vierhonderd mailtjes, niet te vergeten.

Zuig de letters in me op, schift berichten naar urgentie en betaal mijn rekeningen, zonder dralen en open rond vier uur mijn eerste door monnikken te West Malle gebrouwen bier.

Ruimde mijn koffers op. Checkte, batterijen van diverse apparaten, die ik na ze zorgvuldig gereinigd te hebben, opborg op hun vaste plaatsen. Langzamer maar zeker, keerde de rust weer in mijn territorium. Uiteraard niet voor wat betreft
volume van geluid, dit keer Spearhead’s Michael Franti. Hip Hop, meets Reggae, maar dan 20 jaar geleden dus.

Lot dreef een lieve vriendin, in onze armen, het ging haar niet zo best, dus schonken wij good old fashioned, zeg maar Twents erbarmen en namen haar in huis.

De rest van de dag, bestond uit lezen en een hele serie Doors, afgetopt met Neil Young, wiens laatste plaat, oprecht, tot het beste behoort, dat hij ooit heeft opgenomen.

Morgenvroeg, wacht mijn vriend de tandarts, die me verwacht om half elf, om weer een stuk van mijn gebit te reconstrueren met een ongetwijfeld fraaie brug, waarmee ik hopelijk weer fatsoenlijk kan kauwen.

Sjamaandigitaal 181206