Onbeantwoord

Twee meiden, twee zussen die houden van elkaar, door bloed verbonden, dus raden maar naar de band die bindt, je vindt allicht wel wat. Ken ze beiden, zo’n 20 jaar.

De ene kon ik al snel verleiden te willen wezen wat ze was en is als lief gebleven, de andere trok haar eigen plan en koers en heeft daarmee haar pad gekozen, richting gegeven, aan wat Zij wou.

Nu heeft degene, met eigen plan, panne opgelopen in de vorm van kanker, zich manifesterend in verschillend idioom, aanwezig in diverse onderdelen van haar wezen, waaronder Long en Lever, om maar een paar vrienden te noemen, die je kunt missen als kiespijn, als ze bondgenoot geworden, van de slechte soort, blijken te zijn. Met andere woorden: Einde Droom, tijd voor wat we tegenwoordig noemen, realiteit geboden.

Dus daar gaan we… Chemokuren, bestraling achter de hand. Smelten van de Tumor heet het. En wachten tot verstand bevatten kan, wat hier speelt bij vlagen, teveel vragen onbeantwoord, zoekend naar een reden, om pijn te zeer aanwezig te kunnen verdragen, maar ondertussen “Sterk”, zoals dat heet.

Was u vergeten te melden, dat het hier een dokter betreft en wel het type “Bikkel”, in supra vrouwelijke zin, maar even goed verrast, door wat er van haar werd verwacht.

Wat moest zijn, gebeurde. Ze werd half verteerd door wat haar trof en door wat er smeulde, diep in haar. Ze wilde feitelijk zorgen, voor waar ze dacht Verantwoordelijk te zijn, maar kon het niet eens opbrengen, voor zichzelf, laat staan, zichzelf geborgen weten, zeker niet met Venijn, dat huisde inde staart verborgen.

Ze hield zich goed, wellicht gestuurd door overmoed in kans geprojecteerd, in gunstigste gevallen, uit de statistiek, die 1 grote leugen is, zoals we weten, maar stelde Haar gerust, voor even.

Ondertussen, teveel vragen onbeantwoord.

Zal haar missen


Sjamaandigitaal 060107