Wederkerigheid
Wees gerust, ik was u niet vergeten!
Het is enkel, dat de laatste dagen, zo verdomde druk verliepen. Een lange keten van patiënten. Tussendoor, te weinig slaap. Hier en daar wat irritatie, ogenschijnlijk zonder reden, maar ongetwijfeld gevoed, door de stress die er heerst.
In minder dan dertig uur nu, vertrekt uw sjamaan, naar gebied, waar de kern van boedhisme zetelt, duizenden jaren oude cultuur, in tropische omstandigheden vorm gegeven. Maar ook een gebied, waar honderdduizend schedels 5 meter hoog, zijn opgetast tot een verschrikkelijke muur en symbool van nog maar net afgesloten wrede tijden, waarin het voldoende was een bril te dragen, als teken van “geletterd zijn” en daardoor automatisch gevaarlijk voor het systeem. Menigeen, verdween en eindigde, vervolgens als schedelsteen In de muur, hierboven beschreven.
Heb besloten mijn kleine schootvriend thuis te laten en maak voor het eerst gebruik van een USB-3-stick. Zal me benieuwen, hoe gedigitaliseerd het daarginds al is, of niet…Maar ik schat, dat het vinden van een internetcafé, toch mogelijk moet wezen.
Check dit Blog, met regelmaat, hoewel ik u niet kan garanderen, dat er elke dag wat staat, zal het in elk geval proberen.
Heb mijn Ray Ban (op sterkte) terug gevonden in de koffer die ik pakte. Kennelijk laten zitten na bezoek aan Terra del Hugo, nog maar 2 maanden geleden. Voel me een verwende donder.
Van vakantiegevoel, is nog geen spoor te bekennen, daarvoor ben ik te onrustig. Weet hoe het morgen zal gaan: De hele dag rennen, dan een etentje met vrienden (Ree, naar ik meen), ongetwijfeld rijk besprenkeld en afgetopt met Remy VSOP, daarna een veel te korte nacht en tenslotte de trein die ons naar Schiphol brengt. Dat laatste overigens gratis, dankzij de 2 kaartjes die de juffrouw van Djoser me gisteren stuurde. Op hun Cambodja pagina, kun je overigens zien welke route we volgen en hoe we reizen en slapen. Ach, je ziet maar wat je doet.
Vind het niet erg om mijn patiënten en kinderen achter te laten. Ze zijn in de goede handen van mijn vrouw en maat. Een man kan best worden gemist voor een week of 2. Daarnaast is het in de beleving van de thuisblijvers maar een korte episode. Voor de reiziger echter een lange periode.
Mijn kinderen zijn zo gewend aan mijn gereis, dat ze niet verbaasd meer kijken, hooguit mopperen, dat ik zo veel vakantie heb en zij zoveel harder moeten werken, dan hun Pa. Maar stiekem weet ik, dat ze denken: “Hoe flikt die ouwe dat nou”.
Mijn jongste 2 zonen, spraken me laatst aan en zeiden: “Jij komt ook overal mee weg”, ik riposteerde: “Niet met alles, wel met veel”. Ze knikten instemmend en vroegen toen in koor: “Kun je ons dat leren Pa?”.
De enige reden, dat ik dit fantastische leven kan leiden, vol avontuur en reizen, is gelegen in het feit, dat er een vrouw is die me begrijpt en vriendschap die onuitgesproken, bezweert en garandeert, dat dit alles mogelijk is en zal blijven, uiteraard in wederkerigheid.
Sjamaandigitaal 170207
Het is enkel, dat de laatste dagen, zo verdomde druk verliepen. Een lange keten van patiënten. Tussendoor, te weinig slaap. Hier en daar wat irritatie, ogenschijnlijk zonder reden, maar ongetwijfeld gevoed, door de stress die er heerst.
In minder dan dertig uur nu, vertrekt uw sjamaan, naar gebied, waar de kern van boedhisme zetelt, duizenden jaren oude cultuur, in tropische omstandigheden vorm gegeven. Maar ook een gebied, waar honderdduizend schedels 5 meter hoog, zijn opgetast tot een verschrikkelijke muur en symbool van nog maar net afgesloten wrede tijden, waarin het voldoende was een bril te dragen, als teken van “geletterd zijn” en daardoor automatisch gevaarlijk voor het systeem. Menigeen, verdween en eindigde, vervolgens als schedelsteen In de muur, hierboven beschreven.
Heb besloten mijn kleine schootvriend thuis te laten en maak voor het eerst gebruik van een USB-3-stick. Zal me benieuwen, hoe gedigitaliseerd het daarginds al is, of niet…Maar ik schat, dat het vinden van een internetcafé, toch mogelijk moet wezen.
Check dit Blog, met regelmaat, hoewel ik u niet kan garanderen, dat er elke dag wat staat, zal het in elk geval proberen.
Heb mijn Ray Ban (op sterkte) terug gevonden in de koffer die ik pakte. Kennelijk laten zitten na bezoek aan Terra del Hugo, nog maar 2 maanden geleden. Voel me een verwende donder.
Van vakantiegevoel, is nog geen spoor te bekennen, daarvoor ben ik te onrustig. Weet hoe het morgen zal gaan: De hele dag rennen, dan een etentje met vrienden (Ree, naar ik meen), ongetwijfeld rijk besprenkeld en afgetopt met Remy VSOP, daarna een veel te korte nacht en tenslotte de trein die ons naar Schiphol brengt. Dat laatste overigens gratis, dankzij de 2 kaartjes die de juffrouw van Djoser me gisteren stuurde. Op hun Cambodja pagina, kun je overigens zien welke route we volgen en hoe we reizen en slapen. Ach, je ziet maar wat je doet.
Vind het niet erg om mijn patiënten en kinderen achter te laten. Ze zijn in de goede handen van mijn vrouw en maat. Een man kan best worden gemist voor een week of 2. Daarnaast is het in de beleving van de thuisblijvers maar een korte episode. Voor de reiziger echter een lange periode.
Mijn kinderen zijn zo gewend aan mijn gereis, dat ze niet verbaasd meer kijken, hooguit mopperen, dat ik zo veel vakantie heb en zij zoveel harder moeten werken, dan hun Pa. Maar stiekem weet ik, dat ze denken: “Hoe flikt die ouwe dat nou”.
Mijn jongste 2 zonen, spraken me laatst aan en zeiden: “Jij komt ook overal mee weg”, ik riposteerde: “Niet met alles, wel met veel”. Ze knikten instemmend en vroegen toen in koor: “Kun je ons dat leren Pa?”.
De enige reden, dat ik dit fantastische leven kan leiden, vol avontuur en reizen, is gelegen in het feit, dat er een vrouw is die me begrijpt en vriendschap die onuitgesproken, bezweert en garandeert, dat dit alles mogelijk is en zal blijven, uiteraard in wederkerigheid.
Sjamaandigitaal 170207
posted by SjamaanDigiTaal at 3:34 AM
<< Home