Sunday Morning Coming Down

Vandaag begon om 13.00 uur met een kop koffie en de krant, me gebracht door mijn lieftalige gade, die er echter in slaagde een combinatie van schuldgevoel en dadendrang in mij te plaatsen, door te spreken over tijd voor opstaan en jongens die op het voetbalveld staan, zonder vader. Hoewel mijn kop me vertelde, dat het beter was de confrontatie met werkelijkheid nog even uit te stellen en een lichte onrust begon te rellen in mijn darmen, had ik op mijn hoede moeten wezen.

Desondanks, stond ik na een eerste paar hits, onder de douche, wakker te worden en de dag toe te staan de nacht te verdrijven.

Drie kranten en 2 koppen koffie later, begaf ik mij op weg om mijn 2 zonen daar actief te observeren in hun spel. Moet zeggen, dat mede dankzij de subtropische bries die er waaide, bepaald een lekker balletje getrapt werd en… we wonnen.

Daarna naar de stad gefietst om een visje te eten. Daar aangekomen, bleek echter dat er kermis was, daardoor de markt verplaatst, terwijl mijn bloedsuiker inmiddels op alarmerend laag stond. Dat werd dus een nood ijsje bij van der Poel, waardoor ik zo bleek later niet meer de vis kon kopen, die tot mijn schrik 3 weken voor de bouwvak 50 eurocent, dus 25% duurder was geworden. Genante vertoning, sjamaan kan geen lekker bekje meer betalen wegens inflatie, ja mensen de vis wordt duur betaald. Dat zelfde visje kostte in 1999 2 Gulden, mind you…

Het bleef onrustig in mijn kop, wat pas veranderde door een slok sherry en de Lipservice van een goede fee, die lieve woordjes in mijn oren suste.

Mijn oudste kind verstrekte ons door hem ge wokte en verder toebereide Japanse noedel soep, geserveerd in Bamboe kommen, ooit door mij gevonden in Vietnam. Moet zeggen dat het smaakte. Hij wordt al groot en wat me nog het meeste raakte was hoe hij zelf genoot.

Nog even met de andere twee het spannen van een draadje, dat als grens mag gelden in het spel dat we opvoeden noemen. Morrend werd het dunne lijntje geaccepteerd.

Vervolgens 4 afleveringen West Wing, met de usual suspects, including me.

Realiseer me hoe broos een leven is en hoe je gevangen kan zijn in gewoonte. Voel hoe ik uiteindelijk mezelf redt door te zoeken naar antwoord geboden. Weet maar al te goed, als ik blader door wat zwart omkaderd is, hoe eindig leven zich soms toont als het gaat om gedane zaken. Heb altijd geweten, dat om geluk te waarderen je tijden moet hebben gekend, waarin het ver te zoeken was en pijn overheerste. Hoe fijn het is gewoon maar te zijn en niet te dorsten naar meer nog.

Voel me inmiddels weer stukken beter, verlang naar de armen van mijn vrouw om me heen. Hoop op wijsheid bij beslissen en op erbarmen, als er toch door een fout doorheen is geglipt.
Wil ruisen in vuren door mij ooit ontstoken en geilheid blussen waar vlees is geboden tot penetreren van wat in begeren werd uitgedrukt.

Wil liefst beseffen, dat waarnaar wij eeuwig streven, ongelooflijk tijdelijk is en iets dat je wordt gegund, gegeven, zo je wil…Daarvan wordt je even stil…

Sjamaandigitaal Sundaymorning 240906 coming down