Sjamaandigitaal 150906-2
Zoals zo vaak rond dit tijdstip, kon hij het geluid van de telefoon, niet onmiddellijk plaatsen.
Hoe laat was het in Gods naam, 04.30 uur… Dat moet iets voor de huisarts in kwestie zijn…
Er ligt een dame uit 1922 al een uur of twee op de grond, haar been ligt naar buiten gedraaid en lijkt wat korter, O ja, dat vergat ik nog te melden, ze weegt 126 kilo.
De eerste C van die ochtend, trok op als een visioen. Ik startte de Cadillac en begaf me op weg…
Het feit, dat je in een automobiel van 100.000 euro rijdt garandeert nog geen routeplanner, zo besefte ik , zoekend door de ochtend dreven van een nog niet ontwaakte stad. Wat stonden al die lui GVD op elkaar geparkeerd… en… waarom ontbraken de huisnummers?
Koud 9 minuten na het telefoontje, verscheen uw held, vermomd als hulpverlener ter plekke van het vigerende accident…
De dame in kwestie, bleek, gezeten in een nachtjapon “HEMA”-1983, neergezegen in de klassieke fractuurhouding. Ze mompelde, dat het “knap koud” begon te worden en startte een verhaal over haar 8e kleinkind dat zojuist de smurfenkleur had aangenomen en zich ooit zou ontwikkelen tot een heuse oncoloog. Ik zweer het, zonder droge ogen.
Ik werd een tikje geil van de assistente chirurgie, dat wil zeggen de fase die ze nodig had tussen ontwaken, het feit dat het niet haar vriendje was, maar een wildvreemde huisarts, die zich kennelijk vriendjesachtig gedroeg, getuige haar hitsige respons, in de vorm van 2 vingers denkend aan iets meer, tot ze zich herstelde en zei: 126 kilo?
Kalm en ogenschijnlijk adequaat, noteerde ze geboorte datum de dertien geneesmiddelen door Mw. gebruikt en de 3 06 nummers van onderscheiden dochters op mantelzorgafstand.
Ben je druk, dorst ik nog te vragen… Ik meende een vaag gezoem op de achtergrond te herkennen als het geluid van een sputterend speelkameraadje… maar gezien haar wat strenge benadering leek me dat onwaarschijnlijk. Je bedoeld, zei ze, dat ze als er niks aan de hand is terug mag naar waar ze vandaan komt…? Ik verzekerde haar dat dat nou precies was waar we als huisartsen op mikte, maar gezien het feit dat het hier een met 100% zekerheid te stellen diagnose columnfractuur al dan niet in combinatie met een willekeurig in te schatten aantal die al dan niet verbrijzeld zouden blijken, betrof mij onwaarschijnlijk leek dat ze ooit haar oude stek nog zou bezoeken. Ik zag de denkbeeldige frons die ze trok, toen ze zich realiseerde hier met een echte GOMER te maken te hebben.
Het ambulancepersoneel, was inmiddels druk met het oproepen van een 2e team, om mevrouw, veilig ingesnoerd te transporteren naar de magische plek waar verlossing wacht…
Om 06.00 uur terug gekomen, heb ik me nog even het hoofd gebroken over wat een visite ANW geen HDS lang nou was… OK langer dan 20 minuten, maar hoeveel langer dan? Ik heb er maar 2 gedeclareerd in de hoop dat de FIOD niet meeleest in de door u gewaardeerde verslaglegging van
Sjamaan 150906
Hoe laat was het in Gods naam, 04.30 uur… Dat moet iets voor de huisarts in kwestie zijn…
Er ligt een dame uit 1922 al een uur of twee op de grond, haar been ligt naar buiten gedraaid en lijkt wat korter, O ja, dat vergat ik nog te melden, ze weegt 126 kilo.
De eerste C van die ochtend, trok op als een visioen. Ik startte de Cadillac en begaf me op weg…
Het feit, dat je in een automobiel van 100.000 euro rijdt garandeert nog geen routeplanner, zo besefte ik , zoekend door de ochtend dreven van een nog niet ontwaakte stad. Wat stonden al die lui GVD op elkaar geparkeerd… en… waarom ontbraken de huisnummers?
Koud 9 minuten na het telefoontje, verscheen uw held, vermomd als hulpverlener ter plekke van het vigerende accident…
De dame in kwestie, bleek, gezeten in een nachtjapon “HEMA”-1983, neergezegen in de klassieke fractuurhouding. Ze mompelde, dat het “knap koud” begon te worden en startte een verhaal over haar 8e kleinkind dat zojuist de smurfenkleur had aangenomen en zich ooit zou ontwikkelen tot een heuse oncoloog. Ik zweer het, zonder droge ogen.
Ik werd een tikje geil van de assistente chirurgie, dat wil zeggen de fase die ze nodig had tussen ontwaken, het feit dat het niet haar vriendje was, maar een wildvreemde huisarts, die zich kennelijk vriendjesachtig gedroeg, getuige haar hitsige respons, in de vorm van 2 vingers denkend aan iets meer, tot ze zich herstelde en zei: 126 kilo?
Kalm en ogenschijnlijk adequaat, noteerde ze geboorte datum de dertien geneesmiddelen door Mw. gebruikt en de 3 06 nummers van onderscheiden dochters op mantelzorgafstand.
Ben je druk, dorst ik nog te vragen… Ik meende een vaag gezoem op de achtergrond te herkennen als het geluid van een sputterend speelkameraadje… maar gezien haar wat strenge benadering leek me dat onwaarschijnlijk. Je bedoeld, zei ze, dat ze als er niks aan de hand is terug mag naar waar ze vandaan komt…? Ik verzekerde haar dat dat nou precies was waar we als huisartsen op mikte, maar gezien het feit dat het hier een met 100% zekerheid te stellen diagnose columnfractuur al dan niet in combinatie met een willekeurig in te schatten aantal die al dan niet verbrijzeld zouden blijken, betrof mij onwaarschijnlijk leek dat ze ooit haar oude stek nog zou bezoeken. Ik zag de denkbeeldige frons die ze trok, toen ze zich realiseerde hier met een echte GOMER te maken te hebben.
Het ambulancepersoneel, was inmiddels druk met het oproepen van een 2e team, om mevrouw, veilig ingesnoerd te transporteren naar de magische plek waar verlossing wacht…
Om 06.00 uur terug gekomen, heb ik me nog even het hoofd gebroken over wat een visite ANW geen HDS lang nou was… OK langer dan 20 minuten, maar hoeveel langer dan? Ik heb er maar 2 gedeclareerd in de hoop dat de FIOD niet meeleest in de door u gewaardeerde verslaglegging van
Sjamaan 150906
posted by SjamaanDigiTaal at 8:27 PM
<< Home