Geduld & erbarmen
Zo lezer, dat viel nog niet mee, om even in te loggen op je eigen blog, hier vanuit het noorden van Cambodja.
Het gaat uw sjamaan goed, hier in den vreemde.
Een week gereisd, door dit land dat zo doet denken aan Vietnam en Thailand, maar toch steeds weer een tikje anders is. Ja de mensen zijn vriendelijk, ondanks alle verschrikkingen hen overkomen. De Khmer Rouge en hun trawanten, hebben een behoorlijk gat geslagen, in de ziel van dit volk. Zal de Killing Fields, die ik bezocht, niet licht vergeten, met name niet de boom, waartegen de aller kleinsten werden dood geslagen, met daarin een luidspreker, die het gegil van de baby's diende te overstemmen. Ook de opgestapelde schedels, komen inmiddels in mijn dromen terug...
Maar God, wat zijn ze feitelijk aardig, de mensen hier.
Iedereen glimlacht en vouwt de handen devoot getweeen dicht tegen de borst, als ze je groeten willen. Geen spoor van wrevel, laat staan haat, ten op zichte van een nauwelijks verwerkt verleden.
De Tempels hier in Angkor Wat, zijn van een oogverblindende klasse en hebben me ontroerd, erger nog, tot tranen toe bewogen.
Er is te veel, waarvan ik u nog moet vertellen.
Voor als nog volsta ik met een groet en de mededeling dat dit blog vanaf een week of wat na nu, weer op dagelijkse basis, zal worden gevuld.
Tot dan, geduld...en erbarmen
Sjamaandigitaal 260207