over vriendschap en pijn

Uw sjamaan bezocht vandaag, in het kader van gebitsreconstructie, zijn tandarts tevens langdurige vriend. Hoewel de afspraak met mondhygiëniste en tandendokter pas om 13.15 uur plaats zou hebben, lukte het me toch om 10 minuten te laat te arriveren. Het geheel droeg bij aan de wisseling van rollen, die plaats vond, zodra ik me bij iemand als patiënt diende te vervoegen.

Zelf heb ik altijd de schurft aan mensen die het wagen, voor hen gereserveerde tijd niet doeltreffend te benutten door op tijd aanwezig te zijn. Er volgde echter geen standje, slechts een glimlach en de mededeling dat ik een nieuwe afspraak zou moeten maken, omdat mijn vriend reeds op me wachtte.

Vreemd hoe iemand een vak kan kiezen, waarbij communicatie zich beperkt aan patiëntenzijde, door onrustig kwijlend gegrom en de neiging pijn te willen verbijten, onmogelijk gemaakt door een ingenieuze constructie die tandarts en vers aangebracht nog uit te harden materiaal moet beschermen tegen mijn bijtgrage houding…

Hier gaan we geen betere vrienden door worden, had hij nog glimlachend gezegd, dus ik pomp je even vol met wat lekkers… De verdoving trok als een warme fee door mijn linker onderkaak en mijn lip voelde alsof ie was gezogen door 2 opgevoerde nymfoos op coke…

Toch had ik bewondering voor de haast tedere wijze, waarop hij poogde me zo weinig mogelijk ongemak te bezorgen. Rustig en efficiënt deed hij zijn werk en krap drie kwartier later, spraken we, ik enigszins lallend door dikke tong en lip af, binnenkort een hapje te eten en de filmpjes van Bali en Hongkong te bekijken.

De thuis reeds opgedubbelde dosis C , die gereed lag in de autoasbak, deed wat ie moest doen en hield het kloppen dat gestart was zodra ik het pand verliet, dragelijk tot ik thuis was en 100 mg diclofenac kon nemen.

Vriendschap & pijn… wat een combinatie…

De rest van de middag verliep in een routineuze roes. Boodschappen doen, inkopen voor een paar dagen, want mijn lief is de rest van de week op cursus dus ik mag koken, naast het overnemen van haar spreekuur en dat van mijn maat die mee is op cursus… Ach shit happens…

Buiten is het te grijs voor dit uur.

Uit de bijkeuken klinkt gerommel van jongens op zoek naar hun scheenbeschermers en even later slingert een fiets nonchalant-scherp langs de Cadillac, een hand zwaaiend in de lucht.

Ik wacht op de avond die komt en zal zoemen van verlangen.





Sjamaandigitaal 180906