Glucagon

Te vroeg opgestaan, wegens pijn, dus wakker. Voelde het schuren van de diverse fracturen in dof en neuralgisch vertaald. Poogde darmen te kalmeren, door lucht te excreteren en wanhopig persen nader, te voorkomen.

Dus te vroeg, rond negen uur al aan de koffie en couranten. Beethoven’s vioolkwartetten en 2 x vuur in verse joint. Dan alarmerend geschud aan bed van jongste zoon, die zo te zien een glucose van rond de 1,0 moet hebben. Net voor de inzet van insult, begint de glucagon te werken en komt hij dromerig in ogen terug op deze aarde. Hé Pap, wat doe jij nou hier?

Misselijk van kranten, waag ik mezelf naar buiten, om te tanken en een wedstrijd of 2 bij te wonen, waarin mijn zonen participeren. De zon is ondertussen God dank gaan schijnen.
Ze spelen behoorlijk, moet ik zeggen, al verliezen ze beiden.

Lief gevraagd om mee te lopen naar de stad. Heb genoten van de kleuren en het licht dat scheen op pad en van het ritme van het stappen.

Kocht een stapel boeken, voor 2 lieve mensen en eentje voor mezelf.

Daarna een vis gegeten en mijn vrouw gebeld, om te vragen of ze zin had met ons een biertje te drinken. Ze meldde dat ze kwam.

Nu zitten ze te eten. Mijn vrouwen en jongens.

En uw sjamaan… Hoopt dat het straks beter zal gaan als zo even.

Sjamaandigitaal 181106