Aan het eind van de vorige eeuw, dat klinkt al zoo lang geleden…, waren mijn maten en ik, bezig de zorg die wij te bieden hadden, opnieuw vorm te geven. Wij bedachten, dat er, mits bestudeerd, er vele zaken konden worden gedelegeerd en dat er zodoende ruimte ontstond, voor kort en goed een zogenaamde HOED. We hebben aan onze drang gevolg gegeven en betrokken al ras ons inziens verantwoordelijken, bij ons streven, naar meer mogelijkheden, waaronder de verzekeraar. Het gekke, een beetje raar, vonden wij, dat er weliswaar geen bezwaar bestond, tegen onze aanpak van zaken, maar, dat geen enkele financiële steun geboden werd, terwijl wij als ondernemers wisten, dat Cost immer voor Baet uit gaat. Wij kregen, om het maar bot te formuleren, nul op redelijk verzoek, in dat soort kringen rekwest genoemd, maar hadden wel behoorlijk de pest in. Volgens het principe, veel beloven, weinig geven, doet een gek in vreugde leven, werden wij als groep van drie, geacht te investeren. En zij maar leren, van hoe het ging. De wethouder, die ook een bijdrage was gevraagd, wegens zijn gemeente, presteerde het, om werkelijk zonder blikken of blozen te melden: “Het is allemaal toch nog goed gekomen…”… Kreun… Ja, maar wel zonder ook maar enige steun, van betekenis. Het toen nog ziekenfonds gedoopte en nog niet in conglomeraat opgegane AMICON, deelde wat overgebleven regenjassen uit ter compensatie, van de nattigheid, die kennelijk werd gevoeld. Snap achteraf nog steeds niet hoe dat nu verstaan diende te worden, of hoe dat nou was bedoeld.
Een van de medewerksters, bij wat zich toen nog zorgverzekeraar mocht noemen, had mij in vertrouwen een bedrag toegezegd, dat hoewel niet bepaald indrukwekkend, tenminste zou worden geëvenaard door de gemeente, die, zo verzekerde ze mij, net als zij, wel begrepen, dat we iets betekende, iets waard waren. En per slot waren er kosten gemaakt.
Er kwam rechtspraak aan te pas, bij het college voor rechtspraak verzekeringswezen en de keuze die daar werd gemaakt was: Jullie als partijen, moeten verstandig wezen en er samen uit zien te komen, we praten nu over inmiddels bijna 5 jaar geleden.
Vreugde al om dus, toen de verzekeraar, inmiddels gefuseerd en een nieuwe naam aangenomen “MENZIS”, zich realiseerde, dat er hier dringend iets moest gebeuren, al was het alleen maar om gezeur achteraf te voorkomen. Zo werd: “Project Model door MENZIS, nieuwe leider Roger van Boxtel”, geïntroduceerd. De Mr. In de rechten, die van het verzekeringswezen, was zo overtuigd, dat dit oplossing bieden zou, dat hij ons min of meer gebood, deze weg te bewandelen.
Het ging inmiddels, voor ons een feit, om gerealiseerde en te kwantificeren zaken, geïnvesteerde tijd, de nieuwe meid, door ons betaald en een teken, waaruit wij op konden maken, dat een en ander serieus werd genomen en vertaald, met andere woorden ook betaalt, want in gelul… kun je niet wonen.
Ons werd verzekerd, dat “Model” als concept, hetgeen waarover u nu leest als een soort van innovatie bedacht om problemen het hoofd te bieden, was doordacht… Maar u, wordt net als wij, toen het ons overkwam “genept”.
Oké, ook wij voelden een soort van impuls en dachten, O jee, ze snappen hoe het zit, maar werden elkaar in de armen knijpend wegens reality-check, bijna gek, toen we in Zwolle aangekomen, bij een gebouw, dat ergens right in the middle of nowhere, ligt, werden verrast door de kreet: Welkom in de Lege Huls, wilt u mij maar volgen. Geef toe, dat ik wellicht als een cynicus te boek sta, maar wat me daar en sindsdien overkwam, grenst aan het schaamteloze.
Wij waren de eerste praktijk, waarover serieus werd gedacht, dat een en ander wellicht overgenomen, zou kunnen worden gebracht als toongezette efficiency, alleen er waren een paar problemen, die werden bedacht door degene die 2 x per week ( Easy Jet ), uit Frankrijk, werd getransporteerd naar de lage landen, zijn boerderij vol paarden overlatend aan het ongewisse, maar wel ondertussen, het blijft gissen een euro of 1000 per vlucht, incasseerde voor virtueel aanwezig zijn en beslissen over strategische kwesties.
De arts uit Arnhem, die was gekocht om tegen soortgelijke tarieven, de zaakjes te screenen, liet me bewonderend weten, dat de productie door mij gehaald, niet echt in rendement uit werd betaald, maar dat zij in dat soort kwesties nog wel een oplossing wisten, op management nivo vertaald in lastige klussen. Geen woord van waardering over de effectiviteit, waarmee we na lang hadden bereikt, waarna we streefden, noch over eventueel te sussen zaken.
Hoorde pas later, dat de tijd door ons als groep geïnvesteerd, waarbij we overigens op alle fronten met de billen bloot moesten, onder andere door inzicht te verschaffen in door ons gerealiseerde baten, in hun geval werd gecompenseerd door een budget van tien miljoen euro, louter bedoeld om zoals dat werd genoemd speelruimte te realiseren.
En wat besloten ze nu om te doen, zoals bijvoorbeeld in ons geval…
In de eerste plaats, kon zorg het beste worden gedelegeerd. We waren nu met 4 artsen, maar de Hidha kon het best ontslagen, wegens onvoldoende gepresteerd en als het om de assistentes ging, die moesten aangestuurd, door iemand die daar over ging, maar overigens wel gefinancierd uit wat er zou resten uit een uitdaging hier te testen.
Men ging er theoretisch van uit, dat zorg identiek is aan een vorm van reactie, bij stimulus aangeboden, als idee van perceptie. Van kwaliteit, nog nooit gehoord, laat staan van een relatie in de tijd.
De eerste tien miljoen, door Roger van Boxtel geaccordeerd, zijn inmiddels gespendeerd aan vulling van die lege huls. Hoop dat die lamlul van de paarden, inmiddels is terug gekeerd, naar waar die hoort, ergens in Zuid Frankrijk, vrees het ergste. Maar wat me werkelijk stoort, is dat Bas Leerink, die toch echt iets intelligenter is, zich laat lenen voor een model, dat louter hoon kan afroepen in de wijze thans gepresenteerd.
Even voor de duidelijkheid, wat ooit nog werd gerepresenteerd door gegeven feit dat elk persoon een soort van dokter, iemand die hij kent en kan vertrouwen, heeft, verantwoordelijk voor pak hem beet zo’n 2200 mensen, wordt zo meteen, een manager, die leiding geeft, waarbij het aantal lieden waarbij hij is betrokken, ineens het dubbele is… Volgens mij, kan dat niet betekenen dat de zorg hetzelfde blijft en is er dus iets ernstig mis.
De verantwoordelijkheid voor 12000 mensen verdelen tussen drie dokters een manager en een stel meiden, zogenaamd op die taak voorbereid, is van elke werkelijkheid gespeend. Geen zinnig mens die zoiets echt meent, behalve Bas Leerink en dan voornamelijk om motieven, die niet zo nobel zijn en enkel bezuiniging dienen en niet, althans ik zie het niet, de weg naar meer efficiency, slechts winst die lonkt, op korte termijn.
Sjamaandigitaal 221106
